ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η πόλη πίσω από τον ήλιο. Η πόλη που ο χρόνος παίρνει άλλη διάσταση, διαστέλλεται, φουσκώνει σαν ένα τεράστιο μπαλόνι, γεμίζει, γεμίζει, γεμίζει -σ' αυτήν την πόλη πιο πολύς είναι ο χρόνος κι από τον αέρα- για να σκάσει απότομα ξαφνικά σαν τσιχλόφουσκα μες την μούρη σου. Γιατί, αν υπάρχει κάτι που να χαρακτηρίζει αυτήν την πόλη είναι η σχέση της με τον χωροχρόνο: αποκλεισμένη σχεδόν, είναι ένα επίπεδο πάρτυ, με φοιτητές να μην ξέρουν πως να διαχειριστούν την νιότη τους, με βουλγάρες και ρωσοπόντιους να περνούν στην γραφική εγκληματικότητα, με βέρα Κομοτιναίους να παρελαύνουν με ποδήλατα και εισπράξεις, με τούρκους μικροπωλητές σκορπούν μπαχάρια και καφέ στα στενά σοκάκια. Και κάθε μέρα οι ίδιες εικόνες, και κάθε μέρα ο ίδιος χρόνος, σαν ένα παγωμένο pause από το επίμονο πείσμα του χρόνου να πηγαίνει πάντα μπροστά. Νοικιάζεις το πρώτο δικό σου σπίτι, βγαίνεις, έχεις παρέα, έχεις αγόρι, και από την μέρα που τα αφήνεις όλα πίσω είναι σαν να έχει περάσει μόνο μια στιγμή. Και είναι αυτή η στιγμή, η επαναλαμβανόμενα ίδια πάντα, που τότε έκανε την καρδιά σου ζεστή κι ανάλαφρη και τώρα στην στύβει: Η μία και μοναδική στιγμή της φοιτητικής σου ζωής.