ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα δοκίμασα ένα φόρεμα σε ένα μαγαζί.Κοίταξα στον καθρέφτη να δω αν μου πάει.Όταν αντίκρισα τη μάπα μου είπα στον εαυτό μου "άσε μας ρε σκατομπαζόλα που θα πάρεις και φόρεμα, λες και θα γίνεις πιο όμορφη, τσάμπα λεφτά θα χαλάσεις". Το άφησα στη θέση του, βγήκα από το μαγαζί και δεν μπήκα σε άλλο, γύρισα σπίτι μου.Οι φίλοι των γονιών μου (κλασσικά) λένε "τι όμορφη κοπέλα"! Το ίδιο και οι φίλες μου...Εγώ όμως δεν μπορώ να το δω αυτό, δεν μπορώ καν να αποδεχτώ τον εαυτό μου.Και έχω πειστεί ότι μου το λένε επειδή με λυπούνται και θέλουν να μου ανεβάσουν την αυτοπεποίθηση.Γι αυτό το λόγο δεν αφήνω τον εαυτό μου να μ'αρέσει κανένας. Σκέφτομαι ότι αν το μάθει θα τσαντιστεί και θα πει "γαμώτο με το μπάζο που έμπλεξα". Άσε που είναι τόσο σίγουρη η απόρριψη που δεν αντέχω να πληγωθώ...Έχω φτάσει σε σημείο να μη θέλω να γνωρίζω κόσμο γιατί νομίζω ότι θα τους ενοχλώ.Να νομίζω ότι με το που μπω σε κάποιο χώρο όλοι θα τσαντιστούν που απλά βρίσκομαι εκεί.Ξέρω, αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου δεν θα σε αγαπήσουν οι άλλοι, όμως εγώ εγώ δεν μπορώ να τον αγαπήσω, ούτε στον καθρέφτη δε θέλω να με βλέπω.Απλά προσπαθώ να αποδεχτώ σιγά- σιγά το γεγονός ότι δεν θα με αγαπήσει ποτέ κανείς και θα μείνω μόνη μου, πράγμα το οποίο φοβάμαι άπειρα...Τελικά είμαι ένα παράσιτο...