ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγώ και ο ασυμπαθιστος (όπως τον έλεγα-εκείνος σε σχέση) είχαμε μια «φιλική» σχέση εντελώς παράλογη. Πάντα τον έβλεπα σαν αντίπαλο, κάθε μας συνάντηση ήταν μια κόντρα, εγωισμός, πείσμα, ατάκα κι ειρωνία, κάθε φορά που τον έβλεπα τ άντερα μου γινόντουσαν κοκορέτσι, το αίμα μου έβραζε! Όλα αυτά ξεκίνησαν από την πρώτη στιγμή που γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον, χωρίς λόγο...ήταν πολύ ικανός κι έξυπνος αντίπαλος κι ας μην το παραδεχόμουν! Δεν κρύβω ότι απολάμβανα που με κόντραρε έξυπνα, παρακαλούσα να μη συνεχίσει να μου δείχνει πόσο καλός αντίπαλος είναι, να κουραστεί πρώτος και να παραδώσει τα όπλα, ήθελα να ξέρει πόσο ικανή και ετοιμόλογη ήμουν. Ήταν ένα επικίνδυνο παιχνίδι για εμένα γιατί εκείνος είχε ένα πολύ δυνατό όπλο στην κατοχή του...το έξυπνο μυαλό του! Ένα μυαλό που κατάφερε να σφηνωθεί και να κερδίσει το δικό μου! Πάνε χρόνια που έχω να τον δω και να τον κοντράρω, πέρασαν χρόνια και δεν έχει βρεθεί κανένας άλλος να «τινάξει τα μυαλά μου στον αέρα» όπως εκείνος! Πρόσφατα τον είδα στον δρόμο (με το αίσθημα) κι εκεί συνειδητοποίησα πόσο δειλή ήμουν...ποσό πολύ φοβόμουν να μιλήσω για τα συναισθήματα μου, το πάθος μου, το ποσό πολύ με αναζωογονούσε, με ερέθιζε, με τρέλανε το μυαλό του! Και τώρα είμαι εδώ και ζητώ σε εκείνον συγγνώμη που δεν βρήκα τα κότσια να μιλήσω και να τ εξηγήσω πως όλα ήταν ένα καλό καμουφλάρισμα, ζήτω συγγνώμη στον εαυτό μου που τώρα κάθομαι και τον κοιτάζω από μακριά σαν παρατηρητής και δεν είμαι κοντά του να του εκφράσω το πάθος μου με τον τρόπο που θα έπρεπε να το είχα κάνει πριν χρόνια....