ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι αρκετά κουρασμένη αυτή τη περίοδο αλλά νιώθω τόσο όμορφα καθώς βιώνω μια περίοδο όπου ακούω θετικά λόγια για το άτομο από πραγματικά αξιόλογα άτομα και αυτό σχεδόν με έχει συγκινήσει. :) Καμιά φορά κοιτάζοντας τον ερωτικό μου βίο νιώθω ότι δεν αξίζω και πολλά όταν κρίνω από όσα επέτρεψα να μου συμβούν(εγώ και μόνο είμαι υπεύθυνη για όσα συνέβησαν, σχεδόν τα κυνήγησα, έστω κι αν νόμιζα ότι κυνηγούσα κάτι άλλο και το εννοώ) το νιώθω ακόμη πιο έντονα. Όπως και να `χει απόψε νιώθω μια θλίψη, χαλιέμαι δίχως λόγο σε ατέρμονες επαναλήψεις αλλά κάπου θα υπάρχει κάποιος που θα αξίζει την αγάπη μου και θα την θέλει επίσης, α και θα με αγαπά. Είναι ωραίο ν`αγαπιέσαι από κάποιον που αγαπάς και για κείνον(και για μένα) θα ρισκάρω πολλά, θα τα αξίζει όμως γιατί όπως και στις φιλίες μου(που είναι μια δεύτερη οικογένεια για μένα) δεν θα χρειάζεται να του θέσω όρια γιατί δεν θα σκεφτεί να με πατήσει, σ`αυτό θα μοιάζουμε, στην αποστροφή για την συναισθηματική εκμετάλλευση! Μέχρι τότε βεβαίως, θα κάτσω να δουλέψω την αυτοεκτίμηση μου και μια καλή σχέση με τον εαυτό μου. Επίσης, θα γίνω όσο καλύτερη μπορώ, δεν το λέω ανταγωνιστικά, αλλά θέλω να γίνω η καλύτερη εκδοχή μου, να γουστάρω το άτομο που θα βλέπω στο καθρέφτη χωρίς να τον παραχαϊδεύω. Ἰσως αν δεν τύχει να γνωρίσω αυτόν που θα αξίζει καλύτερα μόνη, εξάλλου αντικειμενικά τις καλύτερες περιόδους και τις πιο δημιουργικές μου παρέα με τον εαυτό μου τις έχω περάσει αν και δεν θα άλλαζα κάποιες όμορφες στιγμές με κάποιους ανθρώπους, όπως κι αν εξελίχθηκε το πράγμα. Αλλά κάπου έχανα τον εαυτό μου, ακόμη και μια φορά που αρχικά ήμουν τόσο πολύ ο εαυτός μου στο τσακ γλίτωσα την άβυσσο και δεν με νοιάζει που έκανα λάθη, καλά έκανα, γλίτωσα ένα μεγαλύτερο κακό: της αυτολύπησης. Βέβαια έκανα τόσο λάθους χειρισμούς υπονοώντας έμμεσα ότι οι άλλοι είναι ανώτεροι από μένα, το βλέπω καθαρά αν και ο σκοπός μου είναι πάντα να ευχαριστώ τους άλλους γιατί αυτό με γεμίζει δεν υπήρχαν αρνητικές συνέπειες για τις πράξεις τους, δεν εκδήλωνα εκνευρισμό ή στεναχώρια για όλα όσα μ`ενοχλούσαν, καθόμουν και χαλούσα τον ύπνο μου και φυσικά ήξερα ότι είναι δική μου αδυναμία χαρακτήρα. Λες κι αν είχα απαιτήσεις να με σέβονται οι άλλοι θα έφευγαν... ε ας έφευγαν, νωρίς-νωρίς κιόλας έτσι θα γλίτωνα πολλά. Δεν μετανιώνω, απλά αναρωτιέμαι. Είχα και τόσες ωραίες στιγμές που άξιζαν, τα συν ήταν πιο μεγάλα μέχρι που το γκέιμ για τα όρια γινόταν μια αηδία κι ήξερα ότι φταίω εγώ, με μένα απογοητευόμουν κι αναρωτιόμουν αν αξίζω κάτι. Σήμερα, δεν λέω ότι είμαι καλύτερη από πολλούς, δεν με νοιάζει, αλλά δεν πρόκειται να ξαναβρώ κάποιον καλύτερο από εμένα, ισοτιμία κι αν λειτουργήσει αλλιώς είναι καλύτερο να είμαι ελεύθερη. Δεν θα κάθομαι να γεμίζω με ψυχολογικά προβλήματα, θα λύσω τα δικά μου και θα ασχοληθώ έπειτα με άτομα που δεν ξεσπάνε τα θέματα τους σε άλλα. :/ Και τώρα που το σκέφτομαι, το μεγαλύτερο μου παράπονο είναι ότι κι εμείς ρε φίλε μεγαλώσαμε σε δυσλειτουργικές οικογένειες με φουλ εντάσεις και πολύ κομπλεξικό λόγο αλλά δουλέψαμε τον εαυτό μας, προσέξαμε να μην κρεμαστούμε αλλά ούτε να γαμήσουμε την ψυχολογία του άλλου, δεν κατηγορήσαμε την άδικη κενωνία, δεν το παίξαμε θύματα, αλλά είμαστε λίγοι. Δηλαδή λίγοι είστε οι καλοδουλεμένοι και ενδιαφέροντες και οι υπόλοιποι ξεσπάνε όπου τους παίρνει. Ξενέρα μεγάλη. (και τσουβαλιάζω κτλ) ΥΓ. Συγνώμη για το κατεβατό και την έλλειψη ειρμού στην σκέψη.