ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχουμε περασει πολλα σαν οικογενεια. Πολλες αρρωστιες, πολλους μηνες στα νοσοκομεια. Παντα ημουν το δυνατο παιδι της οικογενειας. Παντα. Παντα ακουγα το εξης " να στηριζεις τους γονεις σου, να μην τους στεναχωρεις". Απο εφτα χρονων αυτο το πραγμα. Μπηκα σε αυτο το τρυπακι. Να ειμαι η πρωτη μαθητρια, το καλυτερο παιδι της ταξης, να μην ακουσουν ποτε κακη λεξη απο κανεναν δασκαλο. Ωσπου γυρω στα δεκαεφτα "εσπασα". Με επιασαν κρισεις αγχους. Το ηξεραν αλλα το θεωρησαν λογικο γιατι ηταν πριν τις πανελληνιες. Εγω ειχα απελπιστει, δεν το εδειχνα ομως. Δεν ηθελα να μπω στο λεωφορειο για να παω στο φροντιστηριο, φοβομουν να μπω στην ταξη. Μετρουσα τα λεπτα για να χτυπησει το κουδουνι. Μονο στο σπιτι ενιωθα ηρεμια. Φυσικα δεν τους ειπα ποτε οτι αισθανομουν τοσο χαλια. Δεν ηθελα να τους στεναχωρησω. Το ιδιο μοτιβο συνεχιστηκε και οσο ημουν φοιτητρια, το ιδιο και τωρα που αποφοιτησα. ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ. Δεν μπορω να προσποιουμαι αλλο οτι ειμαι καλα για να μην τους στεναχωρησω. Εχω χασει τον εαυτο μου. Θελω να ουρλιαξω και να τους πω " Μαμα, μπαμπα, δεν ειμαι δυνατη, θελω βοηθεια".