ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι κουραστικό να δίνω, να προσπαθώ να κάνω πράγματα για τους άλλους και το κλασσικό να μην παίρνω τίποτα πίσω. Αν σταματούσα να μιλάω, κανένας τους δε θα νοιαζόταν, όπως δεν νοιάστηκαν. Δεν είναι υπόθεση αυτό ή μία σκέψη, είναι πραγματικότητα που έχει αποδειχτεί. Κουράστηκα να ανησυχώ τόσο και απλά να με έχουν γραμμένη. Δεν μπορώ να βλέπω έναν άνθρωπο για τον οποίο νοιάζομαι να μου λέει πως προτιμά να πίνει παρά να μου μιλήσει γιατί "δε ξέρω να ακούω". Με εξαντλεί η ανησυχία πια. Άνετα φτάνω σε σημείο πανικού. Τελευταία, φεύγω από τους ανθρώπους, ακριβώς για αυτό το λόγο. Ψάχνω τρόπους να φεύγω. Δεν μπορώ. Και πέρα από αυτό, πρέπει πάντα να ακολουθώ ο,τι θέλουν εκείνοι. Απορώ αν έχουν πει ποτέ ναι σε κάτι που ήθελα εγώ. Όχι. Εγώ πάντα υποχωρώ. Αν αυτό είναι το να σε αγαπούν, δε το θέλω. Μπορούν να με αντιπαθήσουν όλοι και να με ξεχάσουν; Κουβαλώ τεράστιες ενοχές για τον καθένα, για κάθε τι που λέω, ενώ προσπαθώ να προσέχω τις λέξεις που χρησιμοποιώ. Και απορώ, αν μία μεριά μου εύχεται να με ξεχνούσαν και να με αντιπαθούσαν από δική τους επιλογή, μήπως δεν αγαπώ καν; Αλλά γιατί προσπάθησα τόσο για εκείνους; Εξαντλήθηκα. Είναι εγωιστικό, είναι κακία, αλλά δεν μπορώ άλλο.