ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποτε έδινα ελπίδα στους ανθρώπους. Τωρα ψάχνω απελπισμένα να βρω εγώ την χαμένη μου ελπίδα. Κουράστηκα πια να έχω αυτό το χαζό, ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Έφυγα στο εξωτερικό για να αποκτήσω μια καλύτερη ζωή και τελικά αν συνεχίσω έτσι θα απομείνω μόνο μια σκιά από τον παλιό εαυτό μου. Ξυπνάω, πάω στην σχολή, γυρίζω σπίτι και κοιμάμαι, και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν εδω, γιατί πολύ απλά δεν θα με νιώσουν, δεν θα με καταλαβουν. Αξίζουν άραγε τα όνειρα και οι φιλοδοξίες μου αυτόν τον τρόπο ζωής, αξίζει που θυσιάσω τις φίλες μου, την χαρά μου και όλα αυτές τις μικρές απλές καθημερινές στιγμές που εδώ δεν μπορώ να έχω; ίσως μαι μέρα απαντήσω στον εαυτό μου...