ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλές φορές, ώς γνωστόν, άλλα νιώθει η καρδιά και άλλα συμβουλεύει ο νούς...Και αυτό που νιώθει η καρδιά μου τη στιγμή αυτή είναι θλίψη, που δεν τολμώ όμως να ομολογήσω στα κοντινά μου πρόσωπα.. Πρίν απο έναν χρόνο έχασα απρόσμενα τον μπαμπά μου που υπεραγαπούσα και δυσκολεύτηκα πολύ να ξεπεράσω την απώλεια του, σε αντίθεση με τη μητέρα μου. Χάρηκα πάρα πολύ που την είδα να στέκεται γρήγορα συναισθηματικά στα πόδια της και δεν βούλιαξε στην κατάθλιψη. Αυτό όμως που έχω αγκάθι στην καρδιά μου είναι η φιλία της με έναν άνδρα ο οποίος μπήκε πρόσφατα στη ζωή μας... Είναι ένας άνθρωπος μόνος, με τον οποίο περνάνε όλο και περισσότερες ώρες μαζί... Φυσικά, χαίρομαι που βρήκε έναν άνθρωπο να κάνει παρέα και να στηρίζει ο ένας τον άλλο... Ούτε και θα είμουν ποτέ αντίθετη στην ιδέα να ξαναέφτιαχνε τη ζωή της με όποιον τρόπο θεωρεί ωφέλιμο για τον εαυτό της...Αυτό που αισθάνομαι όμως σαν βουβό πόνο μέσα μου είναι το πόσο γρήγορα ξεχάστηκε ο μπαμπάς μου...Δεν μπορώ να της πώ τι νιώθω (γιατί θέλω πραγματικά να την βλέπω χαρούμενη) όμως κάτι μέσα μου έχει τραυματιστεί...