στο πρώτο κομμάτι του ύπνου μάλλον έπαθες "μόρα" .Ουσιαστικά πρόκειται εγια ένα περίεργο συναίσθημα, όπου, ενώ το άτομο έχει αίσθηση του περιβάλλοντος και συνείδηση του τι συμβαίνει γύρω του, δεν μπορεί να κινηθεί, να μιλήσει και να ανταποκριθεί. Αυτό συμβαίνει όταν ο εγκέφαλος και όλο το σώμα δεν “συγχρονίζονται” στον τρόπο που μεταβαίνουν από την μία φάση ύπνου στην επόμενη καθώς ο ύπνος έχει αρκετά στάδια 5-6 τουλ δεν θυμαμαι ακριβώς..( Ουσιαστικά ο εγκέφαλος είναι ξύπνιος δηλαδή ενώ το σώμα έχει παραλύσει απο την νάρκωση του ύπνου).Κατά τη διάρκεια αυτών των μεταβάσεων, ενδέχεται να μην μπορείς να κινηθείς, ή να μιλήσεις από μερικά δευτερόλεπτα μέχρι και μερικά λεπτά. Μερικοί άνθρωποι μπορεί επίσης να αισθάνονται πίεση στο σώμα τους, ή μια αίσθηση πνιγμού.Το είχα πάθει μια φορά και νόμιζα οτι κάποιος με ένα δρεπάνι ήθελε να με σκοτώσει και όσο και να προσπαθούσα να φωνάξω έδινα εντολή αλλά το σώμα μου δεν δούλευε ( σαν να είσαι απλά επιβάτης στο σώμα σου) πολύ τρομακτικό γενικά, να μ έιχε πάει :D.Στο δεύτερο κομμάτι του ύπνου που περιέγραψες μάλλον το μυαλό σου έκανε defragment μη φοβάσαι..
8.10.2018 | 20:22
κυριακάτικος μεσημεριανός ύπνος
Θα πείτε ότι τρολάρω. Ας το πείτε.Όμως δεν τρολάρω.Ακούστε μεσημεριανό όνειρο της χτεσινής Κυριακής.Χτες ξύπνησα πολύ πρωί για να γράψω το μυθιστόρημά μου.Μόνο σαββατοκύριακο έχω άπλετο χρόνο καθώς καθημερινές δουλέω και φεύγω έξι παρατέταρτο το πρωί από το σπίτι.Το μεσημέρι της Κυριακής λοιπόν είπα να κάνω ένα διάλειμμα από τη συγγραφή. Κι ενώ δεν κοιμάμαι μεσημέρι, είπα να κοιμηθώ τρεις με πέντε.Λοιπόν ξύπνησα πέντε η ώρα αναστατωμένος. Και σε όλο αυτό το δίωρο ύπνο το σώμα μου έτρεμε, το ένιωθα ότι έτρεμε αλλά ήταν σαν κάποιος να με είχε βουλιάξει στο κρεβάτι. Σαν κάποιο πνεύμα να είχε κάτσει από πάνω μου και δε με άφηνε να κουνηθώ. Έμεινα δυο ώρες σε μια κατάσταση ύπνου-ξύπνιου χωρίς να αλλάξω πλευρό. Κάτι με πίεζε.Ξύπνησα πέντε το απόγευμα, ήπια λίγο νερό και κοιμήθηκα πάλι με το κεφάλι μου βαρύ πέντε με εφτά.Πάλι τα ίδια. Αυτή τη φορά όμως έβλεπα κι εφιάλτες. Τέρατα, παραμορφωμένα πρόσωπα, να περπατάω στη γειτονιά μου αλλά να είναι κατασκότεινη και βομβαρδισμένη, σκοτάδι πηχτό.Και μέσα στο σκοτάδι του δρόμου που περπάταγα άνθρωποι που δεν διακρίνονταν καλά οι μορφές τους έλεγαν το εξής τετράστιχο:'' Το μαγαζάκι της καρδιάς μουδιανυκτερεύει συνεχώςέναν πελάτη ψάχνει μόνοκι εσύ είσαι αγάπη μου αυτός''.Και μου έλεγαν ότι αυτό το τετράστιχο το οποίο έλεγαν τραγουδιστά, με τη μελωδία του τραγουδιού, θα έπρεπε να το λέω συνεχόμενα κι εγώ αν δεν ήθελα να με σκοτώσουν οι κακοί που ορμούν μέσα στο σκοτάδι.Κι εγώ δεν ήθελα να το λέω και σώπαινα.Και ένα αυτοκίνητο με έντονα φώτα ήρθε καταπάνω μου, με τύφλωσε από τα φώτα του και κάπου εκεί ξύπνησα.Και βγήκα βόλτα.Ήταν πολύ ψυχοφθόρο.Αλλόκοτη εμπειρία, δε μου συμβαίνει συχνά.Υ.Γ: Το τραγούδι από το οποίο είναι το τετράστιχο που έγραψα παραπάνω είναι της Βανδή κι έχω να το ακούσω δεκαεφτά χρόνια, από το 2001.Δεν είναι καν από τις επιτυχίες της τις πολυακουσμένες.Κι ούτε ακούω Βανδή, στη δισκοθήκη μου δεν έχω ούτε για δείγμα.Το τραγούδι αυτό το άκουγα στο φροντιστήριο που πήγαινα το 2001, το τραγούδαγε μια συμμαθήτριά μου η Βούλα συνέχεια.Δεν τρολάρω. Δεν ξέρω τι μου συνέβη.
5
