Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Πλωμάρι της Μυτιλήνης. Στα 15 μου ήρθαμε στην Αθήνα και αρχικά έμενα με τους δικούς μου στη Νέα Σμύρνη. Τελειώνοντας το σχολείο, μετακόμισα στο κέντρο, στην πλατεία Βικτωρίας, κι έπειτα, για ένα πολύ μεγάλο διάστημα, περίπου για μια δεκαπενταετία, στο Παλαιό Φάληρο. Από το 1999 ζω μόνιμα στο Περιστέρι και συγκατοικώ με την επί χρόνια φίλη και συνάδελφο Βίκυ Σταυροπούλου.
Η Βίκυ μεγάλωσε στην περιοχή, είναι όλη της η ζωή εδώ, η γειτονιά της, τα στέκια και οι φίλοι της. Τη γνώρισα στο Μπουρνάζι το ’92 – τότε κάναμε τρομερά γλέντια στο Domus, το μαγαζί του πρώην άντρα της του Νώντα, ένα πολύ φημισμένο κλαμπ των ’90s. Έχουμε περάσει αξέχαστες βραδιές, η Βίκυ και το Domus ήταν η πρώτη μου επαφή με το Περιστέρι. Έως τότε δεν ήξερα καλά καλά πού βρίσκεται η περιοχή, νόμιζα ότι χρειαζόμουν διαβατήριο για να έρθω εδώ. Πόσο λανθασμένη αίσθηση! Τότε έπινα κιόλας – έχω συνδέσει εκείνη την εποχή με το «Σε βλέπω στο ποτήρι μου» της μακαρίτισσας της Τζένης Βάνου. Εν τω μεταξύ, εδώ πιο πάνω βρισκόταν παλιά ένα θρυλικό νυχτερινό κέντρο, η «Γωνιά του Μαχαραγιά». Από εκεί πέρασαν κατά καιρούς όλοι, ο Μπιθικώτσης, ο Τσιτσάνης…
Όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός του ’99, η μονοκατοικία που νοίκιαζα στο Παλαιό Φάληρο έπαθε μεγάλες ζημιές και οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να τη δώσουν αντιπαροχή. Έχει μετατραπεί πλέον σε μια υπέροχη πολυκατοικία. Ψάχνοντας πού να μείνω, κατέληξα εδώ λόγω της σχέσης μου με τη Βίκυ. Τότε, στις αρχές, μου είχε κάνει εντύπωση το εξής περιστατικό: οδηγούσαμε με τη Βίκυ και ένα αυτοκίνητο είχε στηθεί καταμεσής ενός δρόμου, διακόπτοντας την κυκλοφορία. Έλεγαν ότι «απαγορεύεται να περάσετε από εδώ γιατί σε αυτόν το δρόμο έχουμε σήμερα γιορτή». Τρελάθηκα! Η Βίκυ απλώς μου είπε: «εδώ είναι Περιστέρι».
Γνωρίζοντας σταδιακά το Περιστέρι εκ των έσω, άρχισα να εκτιμώ τον αέρα και τη μυρωδιά του, παρ’ όλες τις κακοτεχνίες και την ασκήμια, που μπορείς να βρεις εξάλλου σε κάθε γωνιά της πόλης. Αντικειμενικά, δεν πρόκειται για μια όμορφη περιοχή. Παλιά λεγόταν «Καρβουνιάρικα», επειδή υπήρχαν ορυχεία που έβγαζαν κάρβουνο. Κατοικείται από ανθρώπους μεροκαματιάρηδες που σε πολλές περιπτώσεις έρχονται από την επαρχία και ψάχνουν μια φτηνή γειτονιά. Αυτοί, όμως, οι άνθρωποι κουβαλούν μαζί τους όλο τον καλό αέρα του επαρχιώτη. Το νοιάξιμο. Τη διάθεση των κατοίκων που βλέπω εδώ δεν την έχω δει σε καμιά άλλη γωνιά της Αθήνας, νομίζω. Εδώ οι γυναίκες κάθονται ακόμα στα σκαλιά των σπιτιών και μιλάνε μεταξύ τους. Εμένα αυτά τα πράγματα μου ζεσταίνουν την καρδιά. Η κουλτούρα του δρόμου συντηρείται εδώ, ιδίως στο Μπουρνάζι. Υπάρχουν παιδιά με ταλέντο,, αφού το γεγονός ότι πρόκειται για μια τόσο λαϊκή γειτονιά ευνοεί την εκτόνωση μέσω της καλλιτεχνικής έκφρασης.
Νομίζω ότι συνολικά το Περιστέρι διαθέτει τα καλά της επαρχίας και τα κακά της μεγαλούπολης: την κίνηση, το καυσαέριο, το ότι ανοίγεις το παράθυρο και βλέπεις τα σώβρακα του άλλου, την έλλειψη ορίζοντα, που είναι και το πιο βασικό. Ο ορίζοντας μας δίνει άλλη προοπτική στη ζωή και στην καθημερινή μας ματιά και αυτό λείπει, όπως και σε όλη την Αθήνα εξάλλου, εκτός αν είσαι τυχερός και ζεις σε ρετιρέ. Αλλά ακόμα και από εκεί, ο ορίζοντας φαίνεται σε μια πολύ «πειραγμένη» απεικόνιση.
Το Περιστέρι είναι μια γειτονιά που εν τέλει μου αρέσει. Βρίσκομαι πολύ κοντά στις εξόδους της Αθήνας, πράγμα πολύ σημαντικό για μένα, γιατί μου αρέσουν τα ταξίδια. Επίσης, μπορείς να βρεθείς πολύ γρήγορα στο κέντρο – τώρα με την επέκταση του μετρό ακόμα πιο εύκολα. Δεν βγαίνω συχνά βόλτα, είναι κάτι που όλο λέω ότι θα κάνω, αλλά δεν το κάνω. Υπάρχουν πολλά μέρη εδώ για να περπατήσεις, το άλσος, τα στενά. Παλιότερα που έκανα συχνά ποδήλατο έψαχνα συνεχώς καινούριες διαδρομές να εξερευνήσω.
Το Περιστέρι τα έχει όλα. Φαγάδικα, ωραία αγορά… Στους πεζόδρομους της περιοχής υπάρχουν πολύ καλά μπαρ και καφέ, αν και ομολογώ ότι δεν τα επισκέπτομαι συχνά, λόγω χρόνου και διάθεσης. Και κάποιον άσχετο με την περιοχή φίλο μου που θα ερχόταν εδώ θα απέφευγα να τον κυκλοφορήσω, γιατί η αρχιτεκτονική δυσαρμονία που κυριαρχεί εδώ, αλλά και σε πολλούς άλλους δήμους, μπορεί να σε βαρύνει πολύ. Θα τον πήγαινα να φάμε στη Δάφνη και στο Base Grill, που είναι εξαιρετικά μαγαζιά, και θα τον έκανα να αισθανθεί ωραία στο σπίτι μου, ώστε να σιγουρευτώ ότι θα λάβει και θα αφουγκραστεί τη «ζέστη» των ανθρώπων εδώ.
Είμαι λίγο ακοινώνητος, δεν κάνω εύκολα καινούργιες σχέσεις, οπότε δεν έχω ιδιαίτερες επαφές με τη γειτονιά. Επικοινωνώ όμως με τους ανθρώπους με τους οποίους συναλλάσσομαι συχνά, όπως ο Τάκης και η Τούλα, οι ιδιοκτήτες της Μέλισσας, που είναι το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της Ελλάδας! Ή με τον Τάκη, που έχει τη Δάφνη. Επίσης, αγαπημένο μας καταφύγιο εδώ είναι το σπίτι που στεγάζει το Χαμόγελο του Παιδιού. Είναι ένα σημαντικό spot και προσπαθούμε, όσο μπορούμε, να είμαστε δίπλα του. Εκτός αυτών, φυσικά έχω τις καλύτερες σχέσεις με όλη την οικογένεια της Βίκυς που είναι πολυπληθέστατη. Η μαμά Τούλα μένει κοντά και λύνει το καθετί με ένα απλό τηλεφώνημα. Εκάβη και Νίνα από το Τρίτο Στεφάνι μαζί! Είναι μεγάλη ασφάλεια να έχεις δικούς σου ανθρώπους δίπλα σου.
Αν έχω σκεφτεί να μετακομίσω σε μια περιοχή πιο «φιλική» προς τη θεατρική κουλτούρα; Μα, γιατί πιστεύεις ότι το Περιστέρι δεν είναι φιλικό προς τη θεατρική κουλτούρα; Ο κόσμος εδώ στηρίζει το θέατρο. Μπορεί να μην υπάρχουν σκηνές, αλλά οι περισσότερες είναι εκ των πραγμάτων συγκεντρωμένες στο κέντρο. Δεν θα πήγαινα να ζήσω σε μια γειτονιά-«γκέτο» ηθοποιών, θα το απέφευγα με κάθε τρόπο. Μας έλεγαν παλιότερα οι μεσίτες, όταν ψάχναμε να πάρουμε σπίτι με τη Βίκυ, «να έρθετε εδώ, γιατί δυο στενά πιο κάτω μένει ο τάδε, δίπλα η τάδε». Αμέσως κλείναμε το τηλέφωνο. Χρειάζομαι την αποστασιοποίηση από τον «κύκλο» μου.
Είμαι περισσότερο της άποψης «όπου γης και πατρίς». Αγαπώ το Περιστέρι, αλλά για μένα σημασία μεγαλύτερη έχει το ανθρωπογενές περιβάλλον στο οποίο ζεις. Το δέσιμό μου με την περιοχή προκύπτει από τη σχέση μου με τη Βίκυ και την οικογένειά της.
σχόλια