ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι κάποιες μέρες που δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν. Μόνο στον σύντροφό μου και τους γονείς/αδέρφια το πολύ. Δίχως να σημαίνει ότι είμαι κακοδιάθετη. Ίσα ίσα, αισθάνομαι περίφημα. Ενώ είμαι κοινωνική και έχω έναν αρκετά μεγάλο κύκλο συναναστροφών, εκείνες τις ημέρες συνήθως χάνομαι εντελώς. Όχι απλώς δεν βγαίνω έξω μαζί τους, ούτε τα τηλέφωνα δεν σηκώνω ή αν είναι κάτι επείγον επικοινωνώ μέσω μηνύματος ή viber. (Για την ακρίβεια θα ήμουν ευτυχής αν έβγαζα τελείως το κινητό τηλέφωνο από τη ζωή μου, οι δικοί μου άνθρωποι για επικοινωνία επιμένουν να μη το κάνω και ουσιαστικάεπειδή δεν θέλω να ανησυχουν το ''χατίρι'' τους κάνω) Κάποτε θεωρούσα μεγάλη παραξενιά του χαρακτήρα μου όλο αυτό. Με τα χρόνια κατάλαβα πως είναι κάτι που με τροφοδοτεί με απίστευτη δύναμη. Εκείνες τις ημέρες κάνω την αυτοκριτική μου, επεξεργάζομαι τι έκανα σωστά και τι όχι, καθώς τι μπορώ να κάνω με τέτοιον τρόπο ώστε να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Εκείνες τις ημέρες ακούω πολύ μουσική, διαβάζω, βλέπω ταινίες και δημιουργώ, είτε γραπτώς, είτε κατασκευάζοντας κάτι. Στην καλύτερη των περιπτώσεων και όποτε η τσέπη το σηκώνει, ταξιδεύω σε μέρη ήρεμα και χωρίς πολύ κόσμο. Είμαι ο τύπος ανθρώπου που πηγαίνει θάλασσα ακόμη και το χειμώνα για να αναπνεύσει την μυρωδιά των κυμάτων. Που παίρνει πλοίο Γενάρη μήνα για Κυκλάδες.Αυτό μου το ''κουσούρι'' το ανέχονται ελάχιστοι άνθρωποι. Μετρημένοι σε μία παλάμη. Αυτοί οι άνθρωποι όμως είναι και οι πιο αγαπημένοι μου και όπως μου στέκονται και αυτοί στα πάντα, είμαι και εγώ διαχρονικά το δικό τους στήριγμα στα καλά και τα άσχημα. Κυρίως στα καλά, γιατί εκεί αποχωρούν οι περισσότεροι, μη μπορώντας να αντέξουν την ευτυχία σου. Έχω αισθανθεί πολλές φορές να φεύγουν από κοντά μου άτομα που θεωρούν ''ζωή'' ένα πρότυπο αρρωστημένο (καφέ κάθε 2η μέρα, ποτό κάθε 3η μέρα, τηλέφωνα κάθε 2 ώρες, τσατ 24ωρα)... λυπάμαι, δεν μου άρεσε ποτέ όλο αυτό, από τη στιγμή που θέλω να αισθάνομαι ελεύθερη. Με τον άνθρωπό μου είμαι αλλιώς: πιο δοτική όσο ποτέ. Ίσως επειδή έχουμε ίδια θεώρηση της ζωής...Εξάλλου ζούμε μαζί εδώ και χρόνια και είμαστε ο ένας ζωή του άλλου. Είναι ο μόνος άνθρωπος που για εμένα είναι η εξαίρεση σε όσα είπα παραπάνω: δεν έφυγε ποτέ από δίπλα μου και δεν έφυγα ποτέ από δίπλα του. Γνωριστήκαμε σε ένα μοναχικό μου ταξίδι στα μέρη του, σε μέρες σαν και εκείνες που περιγράφω. Με ακολούθησε στον τόπο καταγωγής μου, δεν φοβήθηκε να ρισκάρει και αυτό είναι κάτι που θαυμάζω απεριόριστα σε εκείνον. Πριν λίγο πήρα τηλέφωνο μια γνωστή που με βομβάρδιζε με τηλέφωνα και μηνύματα για ποτό και έξοδο. Είχε παρεξηγηθεί κάπως που δεν απαντούσα. Της εξήγησα, αν και της έχω εξηγήσει χιλιάδες φορές πως λειτουργώ, και αμφιβάλλω αν κατάλαβε. Την χαιρέτησα με όλη την καλή μου διάθεση λέγοντάς της πως μετά τις γιορτές θα την πάρω να κανονίσουμε να βγούμε, μιας και θα λείπω εκτός. Χωρίς εγωισμό, χωρίς διάθεση απολογίας, απλά ούσα ξεκάθαρη και ευγενική. Η ίδια μου απάντησε με λίγο εγωιστικό ύφος ''Οκ πάρε και αν μπορώ θα σου πω τότε''. Δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω, είμαι ειλικρινής και έχω ξεκαθαρίσει πως όποιο άτομο καταλάβει πως ορισμένες φορές θέλω το χρόνο μου, τότε θα είμαι από τις καλύτερες φίλες που έχουν περάσει από τη ζωή του. Αν πάλι όχι...με όλο το σεβασμό έτσι είμαι και όποιος προσπάθησε να με αλλάξει απλά νευρίασε και έχασε το χρόνο του. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν ορισμένοι άνθρωποι ότι κάποια άτομα δεν χωρούν μέσα σε στερεότυπα;