ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λατρεμένη μου ... Σου γράφω αυτές τις λίγες γραμμές και είναι νύχτα... πίσσα το σκοτάδι... πείνασα κι έφαγα ένα κομμάτι πίτσα, αλλά μετά με έπιασε το κλανίδι, για αυτό δεν πήγα στο Κρανίδι. Αυτά που νιώθω μέσα μου είναι απερίγραπτα, βουνό και θάλλασα μαζί. Δεν με χωράει ο τόπος από την φούντωση μου, έχω πάρει φωτιά ολάκερος, καίγουμαι σου λέω ειλικρινά. Θέλω να σε ζαλίσω με τις ατέρμονες συζητήσεις που αποβλέπουν στην εξουδετέρωση των αμυνών σου, σωματικών και ψυχολογικών, πόσο μάλλον σε επίδεδο συμπαντικό. Αυτά τα υλιστικά σπέρματα των προ-Σωκρατικών φιλοσόφων, μου έρχονται στον νου όποτε θυμάμαι την θολή εικόνα σου πάνω στο πρεβάζι του παραθύρου κάπου εκεί, στης άχλης το όμορφο νησί. Θα έρθω να σε συναντήσω πέρα εκεί, στα φουντωντά δάση των αδιάβλητων και απροσπέλαστων τειχών του κάστρου σου, με την δυναμικότητα που με χαρακτηρίζει σαν οντότητα. Σε φιλώ γλυκά και απερίφραστα, εφτά φορές, από το καραφλό σου το κεφάλι έως τα πόδια σου, που είναι γεμάτα γλίτσα (τώρα ξαναπείνασα κι έφαγα άλλο ένα κομμάτι πίτσα).