ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γειά σας, είμαι μια κοπέλα αρκετά ντροπαλή, που δυσκολεύομαι να εκφράσω στους ανθρώπους της ζωής μου τι πραγματικά αισθάνομαι γιατί φοβάμαι την απόρριψη, νομίζω. Είπα να προσπαθήσω να το εξομολογηθώ εδώ, με ένα ποίημα που έχω γράψει για το πως νιώθω τώρα (δείξτε επιείκεια, είμαι άσχετη από ποίηση)Πέταξε ο ψαράς το δίχτυ τουστη θάλασσα τη σκοτεινήκι ένα αστέρι στο μαύρο ουρανότρεμόσβησεη αδύναμη φωνή μουφωνάζει σε μια σκοτεινή σπηλιάμα μένει μόνο η φωνήκαι το σκοτάδιούτε σώμα, ούτε ματιάούτε απόκρισηχρυσό φως περιβάλλει το κορμί μουμα μέσα του είναι κενόποιος θα φανταζότανότι χαρά επιφανειακήεμένα πια δεν ικανοποιεί;ένα πυροτέχνημα σκάει ψηλά στον ουρανότι χρώματα!και όμως, το κοιτώ με απορίασκύβω και χαϊδεύω με τις παλάμες μουτο υγρό γρασίδιπαίρνω μια βαθιά ανάσα-σα νά'ναι η πρώτηκαι η τελευταία-πότε θα ξημερώσει;ίσως δω καλύτερα τότείσως νιώσω' τότε.-------------------------------Μέλλον; τίποταπαρελθόν; τίποταμένω να κοιτώ τη σκοτεινή σπηλιά.Κάποτε ήμουνα παιδί!Παιδί; Βγες απ'τη σπηλιά!Με φυσάει ο αέρας και κρυώνω.Δε μπορώ να κουνηθώ πια…χωρίς εσέναδε μπορώ να κατέβω το βουνότο επιφανειακό χρυσό φως δε με ζεσταίνει πιαβγες έξω… σε ικετεύωδώσε μου αναμνήσειςδώσε μου το αίμα σου να πιωνα αλειφθώ με τα συναισθήματά σουκαι στάχτη να γίνωκαι να ζήσεις εσύ!-γιατί έτσι πρέπει να γίνει-εσύ να ζήσεις και όχι εγώτα δικά σου μάτια να κοιτούν το κόσμοκαι όχι τα δικά μου.Η ζωή αυτή είναι δική σου.-------------------------------Φύσηξε δυνατά ο αέραςτ'αστέρια φώτισαν πιο αποφασιστικάτην ανήσυχη θάλασσα.Ο ρυτιδιασμένος ψαράςμάζεψε το δίχτυ του υπομονετικάγύρισε τη ματιά τουψηλά στο βουνόμα δεν κοιτούσε αυτός-κοιτούσε όλο το σύμπαν μέσα από αυτόν-μια γυμνή γυναίκανα τρέμει κοιτώντας μια σκοτεινή σπηλιά.Μα αντί να πονέσειχαμογέλασεγιατί ήξερεπως όσοι βρίσκουν το θάρρος να σταθούνγυμνοί μπροστά από τη σκοτεινήαυτή σπηλιάστάχτη γίνονταικαι βγαίνει από μέσαο ίδιος ο ψαράς.