ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καταρχάς να πω ότι είμαι 18 χρονών έδωσα πέρυσι πανελλήνιες και επειδή δεν πέρασα σε κάποια σχολή αποφάσισα να δώσω για δεύτερη φορά φέτος. Επειδή γενικώς δεν ήμουν ποτέ στην ζωή μου καλή μαθήτρια θεωρώ ότι στην τρίτη λυκείου που το είχα πάρει πιο σοβαρά το θέμα, έκανα ότι μπορούσα και συνεπώς απογοητεύτικα πολύ με το αποτέλεσμα. Ήμουν πραγματικά ένα κινούμενο ράκος ειδικά από την στιγμή που εγώ ξεκίνησα πάλι φροντιστήριο και διάβασμα από την αρχή βλέποντας όλους μου τους φίλους να πηγαίνουν στη σχολή τους, να γνωρίζουν νέες παρέες και γενικότερα να ζουν την ζωή τους. Τέλος πάντων μου πήρε πολύ καιρό να το ξεπεράσω και να σας πω την αλήθεια υπάρχουν και τώρα κάποιες στιγμές που αισθάνομαι πως δεν αξίζω τίποτα. Στο φροντιστήριο που πάω λοιπόν, γνώρισα ένα παιδί που δίνει κι αυτός για δεύτερη φορά και είναι 22 χρονών. Αυτό το παιδί είχε περάσει ιατρική απλώς επειδή ήταν καλός μαθητής και έπιασε τα μόρια. Μετά από 4 χρόνια όμως αποφάσισε να ξαναδώσει γιατί κατάλαβε πως η ιατρική δεν ήταν αυτό που του ταίριαζε. Θα μου πείτε γιατί σας πρίζω τώρα με όλα αυτό και θα έχετε και δίκιο. Απλώς εμένα με έκανε να δω πολύ διαφορετικά τις πανελλήνιες και να δω τον εαυτό μου σαν μαχητή κατά κάποιον τρόπο γιατί σε αντίθεση με πολλά άτομα στην ηλικία μου που συμβιβάστηκαν με την σχολή που πέρασαν ή με ένα ιεκ εγώ προσπαθώακόμα για αυτό που θέλω. Για κάθε παιδί που ξαναδίνει δεύτερη,τρίτη,τέταρτη....εκατοστή φορά και νιώθει πως δεν αξίζει τίποτα...δεν υπάρχει πιο αξιοπρεπές και περήφανο πράγμα από αυτό που κάνεις σε όποια ηλικία και να είσαι. Πίστη στον ευατό μας χρειάζεται και τίποτα άλλο ούτε να ακούμε τις κριτικές των άλλων ούτε τίποτα. Καλή δύναμη!!