ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχεις ριζώσει στην καρδιά μου, διάολε. Αλήθεια. Πάνε 6 χρόνια και μετά από τόσα πισωγυρίσματα, ποτέ δεν καταφέρνουμε να αποδεσμευτούμε ο ένας απ'τον άλλον. Δε ξέρω γιατί νιώθω αυτή την οικειότητα μαζί σου. Ορκίζομαι, δεν έχω νιώσει ποτέ και για κανέναν έτσι. Αυτό το αίσθημα ζεστασιάς που μου βγάζεις, αυτή η παιχνιδιάρικη διάθεση στα μάτια σου κάθε φορά που προσπαθείς να με πείσεις πόσο όμορφη είναι η ζωή, αυτή η συνοφρυωμένη έκφραση κάθε φορά που πιάνεις την κιθάρα σου και τραγουδάς, είναι ό,τι πιο ξεχωριστό και όμορφο πάνω σου. Γύρισες πάλι, δε ξέρω γιατί και ούτε θα σε ρωτήσω. Ξέρω πως θα ξαναφύγεις σύντομα. Ποτέ δεν κατάφερες να μείνεις αρκετό καιρό δίπλα μου, άλλωστε. Ούτε γι'αυτό θα σε ρωτήσω. Θα σου πω μόνο πως το παιδί που έχω κρατήσει μέσο μου, το χρωστάω σε σένα. Χρωστάω σε σένα που παρέμεινα άνθρωπος, άνθρωπος με προβληματισμούς που προσπαθεί να κάνει τον κόσμο λίγο πιο όμορφο απ'ότι ήταν χθες. Χρωστάω σε σένα που μπορώ και αγαπώ, χωρίς να με νοιάζει το τι θα πάρω πίσω. Χρωστάω σε σένα την ευαισθησία μου, κι ας με έχει καταρρακώσει πολλές φορές. Χρωστάω σε σένα αυτό που είμαι και για αυτό σου είμαι ευγνώμων, γιατί είναι ό,τι πιο όμορφο μου έχουν χαρίσει. Όπου κι αν καταλήξει αυτή την φορά, εγώ θα κρατήσω στο μυαλό μου την βραδιά μας σε εκείνο το πάρκο, με εσένα να παίζεις κιθάρα και εμένα να πίνω κρασί. Και εκείνο το φιλί στις ράγες του τραίνου. Απ'όλα τα φιλιά μας, εκείνο ήταν το ομορφότερο φιλί. Ηλίθιοι συναισθηματισμοί ε; Μάλλον. Δε ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά εδώ. Ίσως γιατί ξέρω πως θα τα θεωρήσεις όλα πολύ υπερβολικά, αφού ποτέ δε νιώσαμε το ίδιο. "Το μόνο που θά 'θελα κάποτε αν σε ξαναδώείναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδακαι να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμόστον τρελό σου χορό - στη λευκή καταιγίδα."Γιατί αυτός ο στίχος, πάντα θα θυμίζει εσένα. Σ'αγαπάω, μωρό μου, κι ας μην κατάφερα να στο πω ποτέ. Στο είπαν τα μάτια μου όμως με χίλιους τρόπους.