ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα που ήξερα οτι θα είσαι εκει, ήρθα κοντα σου. Στο μυαλο μου προσπάθησα να το δικαιολογήσω οτι για δουλεια ήρθα, να κάνω ό,τι έχω να κάνω και να φύγω. Οση ώρα ήμουν εκει και ήσουν στο διπλανό δωμάτιο, ένιωθα μια ανακούφιση. Εσυ δεν ξέρεις οτι ήμουν τόσο κοντα σου, λίγα μέτρα κυριολεκτικά μακριά - δεν μπορούσες να το φανταστείς εξάλλου. Ολο περνούσα μπροστά από την πόρτα του γραφείου, μήπως και σταθώ τυχερή και σε συναντήσω. Ή άτυχη. Δεν ξέρω. Πώς σε ερωτεύτηκα τόσο πολύ; Με έχεις αποσυντονισει τελείως. Ξέρω ότι πρέπει να κρατηθώ μακριά σου. Με νυχια και με δοντια. Να το παίξω αδιάφορη. Να σε ξεχάσω. Αυτό και αν θελει υπερπροσπαθεια. Οταν το μονο που θέλω ειναι να ανοίξω αυτήν την καταραμένη πόρτα του γραφείου σου, να μπω και να σε αγκαλιάσω και να μην φύγω απο την αγκαλια σου για κανένα λόγο. Μα για κανένα όμως. Πώς εγώ η ανεξάρτητη και η δυναμική, που υποσχέθηκα ότι δεν θα βάλω πάλι ποτέ κάποιον πάνω απο τον εαυτό μου, σκέφτομαι σοβαρά να αλλάξω ΟΛΗ μου τη ζωή για σένα; Για έναν άντρα, με τον οποίο οι διάφορες ειναι σχεδόν ανυπερβλητες. Δεν θέλω να γίνομαι μελοδραματική, ήμουν πάντα πρακτικός άνθρωπος. Τα έχω βάλει κάτω τόσες φορές και τα έχω σκεφτεί και ξανασκεφτει, και έχω ελπίσει και έχω απελπιστεί, και παρόλο που θεωρητικά πήρα την απόφαση να προχωρήσω, η καρδιά μου έχει μείνει πίσω και δεν λέει να κουνηθεί απο εκεί. Δεν ξέρω τι θα γίνει ειλικρινα. Δεν ξέρω αν συνεχίζεις να ελπιζεις οτι θα σου πω το ναι, ή αν απογοητεύτηκες τελείως νομίζοντας οτι δεν με νοιάζει, αν θα με περιμένεις τα επόμενα χρονια, αν θα είμαστε ποτέ μαζί. Αυτο που ξέρω όμως ειναι οτι έτσι και σε δω τελικά τυχαία μπροστά μου, δεν ξέρω ειλικρινα αν θα μπορέσω να συγκρατησω τον εαυτό μου να μην τρέξω απλα στην αγκαλια σου. Και ό,τι θέλει ας γίνει. Στα κομμάτια πια.