ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σάββατο βράδυ άρρωστη, τανάσκελο με τσάι περγαμόντο αγκαλιά και σκέφτομαι και λέω:Γκρινιάζουμε που είμαστε μόνες μας, που οι άντρες πλέον δεν κάνουν την κίνηση να προσεγγίσουν, που δεν υπάρχει φλέρτ, που δεν εχεις μια αγκαλιά τωρα δα που σαι άρρωστη να κάτσει μαζί σου να δείτε ταινίες κ κτλ κτλ κτλ.Περιστατικό:Εχθές βγήκα για ποτό με φίλους, έρχεται λοιπόν σε κάποια φάση ένας τυπάς "ήρθα να χαρέψουμε ,μπλα μπλα,μπλα ,μπλα." ανταλλάσσουμε fb.Στέλνει σήμερα,"να ξέρεις χάρηκα πολύ που σε γνώρισα εχθές, μπλα μπλα μπλα..να κανονίσουμε να βρεθουμε όποτε μπορείς."Και τώρα ερχόμαστε στην ίδια τρελή που λίγο πιο πάνω παραπονιόταν να κάθετε και να σκέφτεται¨: και τι να βγώ? τι νόημα έχει? άλλος ένας μαλάκας που απλά θέλει να κάνει την δουλίτσα του, άσε που είναι και ωραίος (όσο πιο ωραίος τόσο πιο μαλάκας),όχι ότι δεν την έχουμε πατήσει και απο μη ωραίους.Αλλά ναι, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.Και αρχίζεις και βρίσκεις χίλιους 2 λόγους να μην πας και χίλια 2 κουσούρια.Και πείτε μου τι φταίει? Φταίει που την έχουμε πατήσει πολλάκις και πλέον είμαστε καχύποπτοι απέναντι στους πάντες και τα πάντα?Η φταίει ότι ίσως να μην είμαστε καν ψυχολογικά και συναισθηματικά διαθέσιμες ακόμα μετά απο την προηγούμενη άδοξη ιστορία(την οποία ακόμα δεν έχουμε ξεπεράσει) και το σαμποτάρουμε υποσυνείδητα?Αλλά αν δεν ανοιχτείς, αν δεν προσπαθήσεις έστω να γνωρίσεις ανθρώπους πως θα προχωρήσεις?Παίζει κ ένα τελευταίο βέβαια... να μην ξέρουμε τι θέλουμε...η να έχουμε βάλει πολλά στανταρτς τα οποία αν δεν είναι εμφανή στον άλλο με την μια δεν μπαίνουμε καν στην διαδικασία?Παράνοια...Δεν ξέρω, για πείτε κ εσείς ρε κορίτσια μόνη μου ζω αυτή την παράνοια η υπάρχουν κ άλλοι?