31.7.2012 | 13:49
Λίλα, Οκτώβριος 1990
Ακούω ένα τραγούδι που το έμαθα απο σενα "Μαίρη μη λυπάσαι πιά"... Σε σκέφτομαι. Πονά το στομάχι μου και μου έρχεται να κλάψω..."Τα μεσανυχτα λοιπον, ο παλιός κοσμος θα'χει γινει ροζ"... Πώς είσαι άραγε;Κατ'αρχάς, είσαι ζωντανή;Γιατί ο καρκίνος να χτυπήσει εσένα, που ξέρεις να ζεις, κι όχι κάτι μίζερους, γκρινιάρηδες και αδιόρθωτους μαλακισμένους σαν εμένα; "Θέλω να ζω σαν εσένα σου είχα πει", "Μάθε με να ζω..." Δεν ξέραμε τίποτα τότε. Κι όμως, η αρρώστια υπήρχε. Ισως υπάρχει κάποιος λόγος, μα πονάω, είναι άδικο Λίλα, η ζωή σε χρειάζεται... Δε σε ξεχνώ Λίλα από το "Ηλιοτρόπιο", Δεσπεραί 23, Θεσσαλονίκη.
