ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χωρίς να είμαι ειδικός, το πιο πιθανό πρόβλημα, είναι ψυχολογικό.Από δική μου προσωπική εμπειρία, λίγο πριν την εφηβεία.Ήμουν περίπου 11-12 ετών που είχα λυποθυμήσει. Από τότε, αισθανόμουν ότι ζαλιζόμουν συνεχώς, νόμιζα ότι θα λυποθυμήσω και πάντα όταν μου συνέβαινε αυτό, έτρεχα -κυριολεκτικά- στην κουζίνα να ρίξω νερό στο πρόσωπο μου (για να προλάβω το κακό). Επίσης, δεν μπορούσα να μείνω ούτε στιγμή χωρίς κάποιον άνθρωπο δίπλα μου. Όταν αυτό συνέβαινε, η καρδιά μου χτυπούσε πολύ γρήγορα και νόμιζα ότι θα λυποθυμήσω αλλά μετά, όταν ερχόταν κάποιος, ηρεμούσα. Φόβος, όταν βρισκόμουν με πάρα πολύ κόσμο, όπως σε συναυλίες, φόβος όταν πήγαινα σχολείο, φόβος όταν έκανα μπάνιο και πολύ μεγάλη φοβία στην οδήγηση, το αίμα και λοιπές ασθένειες, τραύματα.Υπόψην, όλα αυτά τα ξεπέρασα μετά από 10-15 χρόνια και κανείς δεν γνώριζε τι περνούσα, ούτε καν η οικογένειά μου. Παρ' όλα αυτά, έχω ακόμα πολλά και μικρά κουσούρια. Την οδήγηση όμως, δεν την έχω ξεπεράσει ακόμα και νομίζω ότι δεν θα πάω ποτέ για δίπλωμα.Ξέρω ότι με αυτά που σου έγραψα, δεν σε βοηθάω καθόλου αλλά ίσως να σε ταρακουνήσω λιγάκι, να κάνεις μία επίσκεψη σε κάποιον ειδικό. Εγώ από την άλλη, σε αυτή την ηλικία που ήμουν τότε, δεν είχα ιδέα ότι θα μπορούσε να είναι ψυχολογικό. Αυτό το ανακάλυψα πολύ πολύ αργότερα αλλά ακόμα και τότε δεν πήγα ποτέ σε κάποιον ειδικό.Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις εσύ για να αποβάλλεις όλη αυτή την φοβία, το άγχος ή οτιδήποτε άλλο ψυχολογικό, είναι να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν και σε κάνουν να γελάς. Να κάνεις παρέα με ανθρώπους που σε κάνουν να γελάς και να ξεχνιέσαι, οποιοσδήποτε και να είναι αυτός. Το γέλιο είναι μεταδοτικό και είναι χαρά ζωής.Όλα αυτά στα λέω εκ πείρας!