ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτό ήταν... Αν είχα περισσότερο χρόνο λες να είχα αλλάξει την απόφασή μου; Λες να είχα ταρακουνηθεί; Τα λόγια σου με θλίψη και απογοήτευση γεμάτα. Σαν να μην υπήρξα αρκετή ένιωσα.Σίγουρα δεν υπήρξα δυνατή να διαχειριστώ αυτήν την κατάσταση. Θα ήθελα μέσα από την ψυχή μου πραγματικά να ήμουν δυνατή, να μαζέψω τα πράγματά μου και να έρθεις να με πάρεις και να με πας σπίτι σου, εγκαίρως...Θα άφηνα πίσω μου δυο απογοητευμένους γονείς, που όμως δεν κατάφεραν να μπουν στην θέση μου καθόλου, και μια αδερφή που με συμπονά όμως αγωνιά κλεισμένη σε ένα δωμάτιο 'καραντίνας' μπας και κόλλησε τίποτα από το ταξίδι της επιστροφής της και μας κολλήσει κι εμάς. Δεν ήταν εύκολο να μην σεβαστώ την επιθυμία τους να μείνω σπίτι. Θα ήταν σαν να μην συμμερίζομαι την αγωνία τους, θα ήταν σαν να πετάω στα σκουπίδια τις όλες προσπάθειες τους να τηρήσουν τα μέτρα προφύλαξης και να προστατέψουν το σπίτι τους. Με είπαν ανώριμη. Είπαν ότι δεν με αναγνωρίζουν...Φωνές και κλάματα. Εκεί λύγισα, δεν είχα άλλες άμυνες. Η κουβέντα για μένα είχε λήξει. Χρόνος υπήρχε, μπορούσα να φύγω, προλάβαινα...Θα ήταν σαν να τους γυρνάω την πλάτη, σε όλα όσα μου δώσανε όλα αυτά τα χρόνια. Άνθρωποι πεθαίνουν. Το ξέρω. Είναι περισσότερο από αυτό που μπορεί να συλλάβει το μυαλό κι όμως συμβαίνει, το ζούμε, τώρα.Αγάπη μου, φοβήθηκα. Ξέρω ότι θα με φρόντιζες πολύ καλά στο σπίτι σου, κι εσύ και η οικογένειά σου. Θα ένιωθα όμως ότι 'εγκατέλειψα' την δική μου οικογένεια. Μια μάνα που έχει δώσει την ζωή της ολόκληρη σε αυτήν την οικογένεια, τόσο πολύ που δεν έδωσε αξία στον εαυτό της. Ένα κομμάτι της σαν να πήγε χαμένο για χάρη αυτού του άντρα. Αυτός ο άντρας είναι ο πατέρας μου. Είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου, όμως δεν είναι ο καλύτερος σύζυγος. Και μια αδερφή που παλεύει χρόνια με την ξενιτιά και βασανίζεται τώρα στις σκέψεις ότι μπορεί να θέσει την υγεία μας σε κίνδυνο. Θα το κρατάει για μια ζωή μου είπε...Η ψυχή η δικιά μου δεν είναι ήσυχη εδώ και καιρό. Είναι ταραγμένη, μπερδεμένη, φοβισμένη. Μάταια προσπάθησα να το καταπνίξω, να πείσω εμένα και εσένα ότι όλα είναι καλά. Εσύ όμως με είδες, με ένιωσες. Ένιωσες την απουσία μου...Ήθελα να κερδίσω λίγο χρόνο. Δεν είχα τις σωστές λέξεις για να στο πω. Δεν είχα τις σωστές λέξεις να το εξηγήσω σε μένα για αρχή. Άλλαξα. Έγινα αντιδραστική. Είχα μια ιδεατή εικόνα του εαυτού μου στο μυαλό μου και κυνηγούσα αυτήν, με μανία και τελειομανία. Το κορμί μου μονίμως σφιγμένο, εκτός από τις στιγμές που αφηνόμουν να κλείσω τα βλέφαρά μου μες στην αγκαλιά σου...Σαν ξημέρωνε, έπρεπε να σηκωθώ από το κρεβάτι, να ετοιμαστώ για την ημέρα και να είμαι παραγωγική. Είχα την ανάγκη να έχω μια ρουτίνα. Δεν μου ήταν εύκολο να είμαι ελαστική και να 'αυτο-ρυθμίζομαι' αν κάτι καινούργιο προέκυπτε ξαφνικά. Έπρεπε να ελέγχω τα πάντα. Έπρεπε να φάω υγιεινά και λίγο. Έπρεπε να γυμνάζομαι τακτικά. Έπρεπε να μπορώ μονίμως να κρατάω την ισορροπία. Η επιτυχία για μένα ήταν να είμαι αποτελεσματική και ικανή κόρη, αδερφή, φίλη, φοιτήτρια, εργαζόμενη, σύντροφος και γυναίκα. Πολλοί διαφορετικοί ρόλοι που όμως έπρεπε να μπορώ εύκολα και με άνεση να μεταπηδώ από τον έναν στον άλλο μες στην μέρα ή να τους εκτελώ ταυτόχρονα. Να είμαι αποτελεσματική σε όλους...Καταπίεζα τον εαυτό μου. Η ευτυχία μου ήταν να καταφέρω να γίνω η καλύτερη φοιτήτρια, ενεργή και δραστήρια, πολύ καλή στην δουλειά μου, συνεπής στις υποχρεώσεις μου, η τέλεια γκόμενα, η τέλεια σύντροφος, η στοργική και τρυφερή κόρη που βοηθάει στο σπίτι, η διασκεδαστική φίλη, η ιδανική αδερφή που αδιάκοπα υποστηρίζει και συμπαραστέκεται.Κάπου εκεί ξέχασα ότι το ζητούμενο δεν είναι να βρεθεί ισορροπία, αλλά αρμονία. Ισορροπία σημαίνει ότι υπάρχει κάτι το σταθερό, το στατικό, δεν ανεβαίνει και δεν κατεβαίνει. Η αρμονία είναι κάτι διαφορετικό. Επιτρέπεται κάτι να ανέβει, κάτι άλλο να κατέβει δίνοντας τους το ελεύθερο να επανέλθουν, να εναρμονιστούν. Είναι οκ. Είναι οκ να μην είναι όλα τέλεια, να μην πηγαίνουν όλα 'υπο-έλεγχο', να βρίσουμε και να φωνάξουμε, να κλάψουμε και να γελάσουμε, να θυμώσουμε, να ζητήσουμε, να αρνηθούμε, να αφεθούμε, να νιώσουμε, να χαλαρώσουμε, να φάμε, να πιούμε, να τρέξουμε ή να μείνουμε τελείως στατικοί, να νευριάσουμε, να απομονωθούμε, να μαλώσουμε, να συμφιλιωθούμε, να φοβηθούμε...Μου έδωσες ανάσα και μοιάζει σαν να μην άφησα αέρα για σένα...Πονάω. Φοβάμαι. Φοβάμαι να ζήσω τις υπόλοιπες μέρες έτσι. Κανείς δεν ξέρει πόσες θα είναι αυτές, 2 εβδομάδες, 2 μήνες; Εμείς τότε τι θα είμαστε; Θα έχουμε φουσκώσει από θλίψη και θυμό τόσο που να πεισμώσουμε και να επιλέξουμε να μην ανταμώσουμε ξανά; Θα έχουμε επιθυμήσει τόσο ο ένας τον άλλο αλλά τα απομεινάρια αυτής της καραντίνας θα μας βαλτώσουν τόσο που δεν θα έχουμε ψυχικά αποθέματα για το εμείς; Σε θέλω στην ζωή μου, εσένα και όλα τα όνειρα που κάναμε μαζί...