ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και αρκετό καιρό είμαι με ενα παιδί.Τον λατρεύω και με λατρεύει.Το κακό όμως είναι οτι αρνείται πεισματικά να βρει δουλειά.Έχει κάτι χαζοαναρχικές αντιλήψεις του τύπου "δεν πρόκειται να έχω κανέναν μαλάκα πάνω απο το κεφάλι μου και να δουλέυω 8 ώρες για ψίχουλα" και άλλα τέτοια που μου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι.Έχω φτάσει στο σημείο να τον συντηρώ εγώ πολλές φορές που και δουλεύω και είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου.Ο συγκεκριμένος έχει ολα τα κακά του κόσμου μαζεμένα. Πίνει συνέχεια μπάφους, ενίοτε σπρώχνει, είναι αντιρρησίας συνείδησης, απολυτήριο λυκείου δεν έχει κλπ.Εγω απο την άλλη, έχω σπουδάσει στο εξωτερικό, με τις ουσίες ποτέ δεν είχα επαφή, αναρχικές αντιλήψεις δεν εχω, και μου την σπανε αυτά.Τον αγαπώ και με αγαπάει και αυτός, είναι πάντα εκεί όποτε τον χρειαστώ. Στις αρρώστειες, στις λύπες, όταν με πιάνουν τα ψυχολογικά μου, όταν φοβάμαι το βράδυ σπίτι εκείνος έρχεται αμέσως. Τις προάλλες γυρνούσα απο εκδρομή και ήμουν πολύ άρρωστη και ήρθε στο λιμάνι να με πάρει, με έφερε σπίτι, μου έφτιαξε σούπα και με πρόσεχε μέχρι να γίνω καλά.Τέτοια μου κάνει και δυσκολεύομαι να δω την πραγματικότητα, αλλά πλέον οσο και αν τον αγαπώ νιώθω οτι αν δεν βάλει μια τάξη στην ζωή του, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε.Τι λέτε?