ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω γνωρίσει μια κοπέλα εδώ και μερικά χρόνια, 4 για την ακρίβεια, την οποία και ερωτεύτηκα βαθιά. Την αγάπησα σε τόσο βάθος που πραγματικά ορισμένες φορές όταν την κοιτούσα ήταν σαν να έβλεπα εμένα σε θυληκή έκδοση , είχα σχηματίσει δε και την πεποίθηση ότι αυτή ήταν για μένα και εγώ γι αυτήν. Να μην το συνεχίσω καταλάβατε το πόσο δυνατά ενιωθα.Με ήθελε κι αυτή , δεν ξέρω αν αισθανόταν τα ίδια με μένα αλλά με ήθελε τουλάχιστον σε νορμάλ πλαίσια και το έδειχνε με διάφορους τρόπους. Το πρόβλημα όμως ήταν πως όταν γνωριστήκαμε ήταν ήδη με άλλον αλλά έδειχνε το πράγμα οτι ήταν μαζί για να είναι. Δεν υπήρχε κάτι δυνατό στη σχέση τους. Εγω δεν εκανα καμια κίνηση γιατί ήταν δεσμευμένη και μέσα μου πίστευα, αφού κιόλας θεωρούσα ότι αυτή είναι για μένα, πως θα χωρίσει και θα είμαστε μαζί. Σε μια δόση τα τσούκρισαν και ήταν έτοιμο το γυαλί να σπάσει αλλά δεν ξέρω τι έγινε και εξακολουθουν να είναι μαζί.Να μην τα πολυλογώ, έχουν περάσει τρία χρόνια. Εγω όλο αυτό το διάστημα υποφέρω πραγματικά γιατί δεν έχει αλλάξει κάτι μέσα μου για αυτήν και επειδή βλεπόμαστε και σχεδόν καθημερινά και να θέλω δεν μπορώ να μην σκέφτομαι. Τελευταία όμως έσπασα, όχι έσπασα, συντρίφτηκα. Είπα δεν πάει άλλο, τέλος, αστην να είναι μαζί του, δεν πρόκειται να χωρίσουν, έχει συμβιβαστεί και προχώρα την ζωή σου. Έτσι και έκανα πολύ αποφασιστικά για μερικές ημέρες και πράγματικα πήρα μερικές ανάσες, τι μου συμβαίνει όμως;;; Ενώ το μυαλό μου έχει χίλια δυο επιχειρήματα ότι δεν πρόκειται να είμαστε μαζί, μέσα μου έχω μια απίστευτη βεβαιότητα πως θα είμαστε. Μην με ρωτήσετε πως το ξέρω ή πως το αισθάνομαι, απλά το ξέρω. Και η βεβαιότητα μου είναι τέτοια όπως το γεγονός ότι ο ήλιος θ' ανατείλλει αύριο.Και λέω στον εαυτό μου καλά ρε; πάλι φαντάζεσαι; ξεκόλλα, αλλά αυτή η φωνή της βεβαιότητας δεν με αφήνει σε ησυχία και μου λεει θα δεις. Οπότε είμαι σε αυτήν την κατάσταση που η λόγικη λεει φύγε και η διαίσθηση περίμενε...κάθε σχόλιο ευπρόσδεχτο...