ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν ενα χρονο βγήκα από μια ΄΄σχεση΄΄, οπου μονίμως ''κυνηγούσα'' ένα άτομο που καταβάθος δεν πολυψηνοταν για την αφεντιά μου. Δεν μου φέρθηκε άσχημα, απλά οπως σε όλες τις περιπτωσεις που εσύ τον θέλεις τον άλλο παραπανω απ΄οτι αυτος εσένα, στο τέλος πληγωθηκα. Λιγο καιρο μετά βίωσα και την απώλεια ενος πολύ δικου μου ατόμου και εκεί βρεθηκε σαν απο μηχανης θεός,ενας άνθρωπος που με στηριξε σε αυτην την περίοδο όσο κανένας άλλος και μου έδωσε ολη την αγάπη του. Χωρις αυτον δεν θα τα ειχα καταφέρει. Και ενω στο μυαλό μου είναι ξεκάθαρο το ποιον αγαπάω και με ποιον θέλω να ειμαι,πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορες να σκεφτεται εκείνον τον άνθρωπο από τον οποίο πληγώθηκα με νοσταλγία,σαν να ευχομαι τα πράγματα να είχαν ερθει αλλιώς. Δεν θέλω να είμαι απο αυτά τα άτομα που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν και κολλάνε σε κάποιον μόνο και μόνο επειδή δεν μπόρεσαν να τον έχουν. Πόση βαρύτητα να δώσω σε αυτές τις σκέψεις?