ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που ήμουν πραγματικά χαρούμενος. Δεν ξέρω καν αν ήμουν ποτέ.Είμαι φοιτητής και ζω λες και έχω βάλει τη ζωή μου stand-by. Στην αναμονή. Περιμένω να ολοκληρώσω τις σπουδές μου μπας και φύγω από αυτήν την χώρα για να ζήσω όπως γουστάρω. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι ομοφυλόφιλος στην Ελλάδα. Αντίθετα με τους περισσότερους γκει, δεν είχα προβλημα στην εφηβεία (όταν και το κατάλαβα). Ήμουν ok με τον εαυτό μου και απο τη στιγμή που έδειχνα εντελώς straight, δεν με επηρέαζε τίποτα. Τα προβλήματα ήρθαν όταν έφυγα από το σπίτι. Άλλαξα εντελώς. Ένιωθα μόνος και ήμουν θυμωμένος με την κοινωνία. Και ακόμα είμαι. Και μονος, και θυμωμένος.Ξέρετε όταν είσαι ομοφυλόφιλος σκέφτεσαι συνεχώς. Και συνήθως όχι όμορφα πράγματα. Σκέφτεσαι πως θα μείνεις μόνος όλη σου τη ζωή, σκεφτεσαι πως δε θα έχεις παιδιά και ότι δε σου αξίζει όλο αυτό.Και θες να βρεις έναν σύντροφο, αλλά δεν ξέρεις και που να ψάξεις. Και φοβάσαι να ανοιχτείς. Φοβάσαι πως θα απογοητευσεις τους γονείς σου. Αυτούς που σε μεγάλωσαν. Σε αγαπάνε, τους αγαπάς κι εσύ αλλά είσαι και θυμωμένος μαζί τους. Η αμφιθυμία σε όλο της το μεγαλείο.Και τελικά καταλήγεις σε ένα συμπέρασμα:Θες να φύγεις. Να φύγεις μακριά από το μέρος που σου προκάλεσε τόσο πόνο. Μακριά από τους άκαρδους ανθρώπους. Και να πετύχεις. Κι αυτή να είναι η δικιά σου μικρή εκδίκηση.Αλλά δεν ξέρω αν θα το πετύχω ποτέ. Αν αντέξω όλο αυτόν τον πόνο και τη μοναξιά ίσως...