ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειλικρινά... Λυπάμαι για τις ΓΥΝΑΙΚΕΣ που θέλουν να λέγονται μητέρες και καταδικάζουν τα παιδιά τους σε γονική αποξένωση από τον πατέρα, εντός και εκτός γάμου.Μητέρες που χτυπούν με λύσσα και με ότι βρουν μπροστά τους.. τα παιδιά τους, που τα εξαναγκάζουν σε ψυχολογική και σωματική βία και πίεση, για να αποδείξουν πως μόνο αυτές κάνουν ¨κουμάντο¨, γιατί το καταπιεσμένο κόμπλεξ τους εντός ή εκτός γάμου, τους βγαίνει ΔΥΣΤΥΧΩΣ μόνο σε ανθρώπους που τις αγαπούν... Μητέρες που για να καλύψουν την δική τους ανεπάρκεια ¨αρπάζονται¨ από τα παιδιά τους, που προσπαθούν να τους φορτώνουν ενοχές για την χαμένη ησυχία τους (;;;) μέσα στο σπίτι, για τα δυνατά γέλια ή κλάματα που ενοχλούν (;;;), για τον άτιμο τον ήλιο που έρχεται από την ανατολή και καταλήγει στην δύση...Μητέρες που δίνουν το δικαίωμα στην οποιαδήποτε μάνα τους, αδέρφια τους κτλ. να υποκαθιστούν τον ρόλο τους, στα δύσκολα και στα ευκολάκια έρχονται να το ¨παίξουν¨ πονεμένες μάνες.Μητέρες που ¨βάζουν χέρι¨ στο χαρτζιλίκι των βλασταριών τους και με την διατροφή των παιδιών τους, ψωνίζουν πρώτα για πάρτη τους και μετά στέλνουν τα παιδιά στον πατέρα τους για να ¨ζητιανέψουν¨ παπούτσια ή βιβλία.Μητέρες που τρώνε (αν τους αρέσει) ή πετάνε στα σκουπίδια τις σοκολάτες που δίνει ο πατέρας στα παιδιά, λέγοντας τους πως ο μπαμπάς και τρώει και δίνει ληγμένα. Μητέρες που αντιλαμβάνονται πως τα παιδιά τους (και όχι μόνο) τις έχουν πάρει ¨πρέφα¨ και έχουν αντιληφθεί τα ψέματα τους, αλλά συνεχίζουν ακάθεκτες να κατηγορούν όλους τους άλλους με πρωταρχικό στόχο τον αντίπαλο εχθρό... τον πατέρα για όλα τα κακά της μοίρας.Δεν ξέρω αν υπάρχει καθιερωμένη γιορτή γι' αυτές, αλλά τους εύχομαι ολόψυχα χρόνια πολλά, για να ζήσουν την συνέχεια και τα αποτελέσματα της μητρικής τους αγάπης...