11.11.2014 | 02:31
λυπούμαστε, αδιέξοδο
Τον σκέφτομαι όλη μέρα σε σημείο να μην μπορώ να αφιερωθώ σε τίποτα άλλο, σε σημείο να τον αναφέρω συνεχώς στη συζήτηση, ώστε να νιώθω ότι είναι εδώ μαζί μου κάθε στιγμή. Πρώτη φορά νιώθω έτσι και νευριάζω που εξαρτώμαι από ένα άτομο τόσο πολύ, ποτέ δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να εξιδανικεύει κανέναν, μάλλον επειδή φοβόμουν. Πάντως πλέον δεν έχω εγώ το πάνω χέρι μέσα μου, το έχει εκείνος.Γιατί, λοιπόν, δεν κάνει μια κίνηση παραπέρα, χθες, εκεί, μέσα στη μουσική και στον καπνό, είχε την ευκαιρία. Ένιωθα τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, ήμουν σχεδόν ευτυχισμένη, κι ας μην καταλάβαινα και πολλά από τα επίγεια σ'εκείνη τη φάση. Αν δε με θέλει γιατί με βασανίζει; γίνεται να πέφτω τόσο έξω για κείνον; γίνεται να μεταφράζω τόσο λάθος τα σημάδια του;Και επιπλέον, συνεχώς εξαφανίζεται αν και σαν παρέα είμαστε πολύ δεμένοι, είμαστε όλοι μαζί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου...Τον ερωτεύτηκα γιατί πάντα βρισκόταν στον κόσμο του, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκα ότι αυτό θα μου γυρνούσε μπούμερανγκ.Βρε τι πάθαμε.