ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να ξανά ξεκινούσα τώρα. Να ήμουν πάλι 18 και να έφευγα για σπουδές. Πέντε χρόνια κι ούτε κατάλαβα πως πέρασαν. Τα πιο όμορφα. Ξέρω ότι έκλεισε ο κύκλος. Το αποδέχτηκα. Αλλά αναπολώ. Και φοβάμαι για το μετά. Μη γίνω ό,τι θέλω να αποφύγω. Μην ξεχάσω. Μην δεν καταφέρω αυτά που ονειρεύομαι... Πως έρχονται έτσι τα πράγματα. Ο καθένας παίρνει τον δρόμο του. Ο καθένας αρχίζει να κοιτάει την πάρτη του. Χανόμαστε. Κι αυτό που μένει είναι κάτι φωτογραφίες , ψήγματα ξεγνοιασιάς. Και ένα αίσθημα μοναξιάς, αβεβαιότητας, πιο έντονο από ποτέ. Θα θελα για λίγο να κλείσω τα μάτια και να βρεθώ στα γνώριμα σκαλιά.. να πίνω μπύρες με πρόσωπα αγαπημένα, να λέω μαλακίες και να φιλοσοφώ χωρίς να με νοιάζει που ξημερώνει... Γιατί οι όμορφες στιγμές να ξεφτίζουν τόσο γρήγορα; Τόσο που μοιάζουν σαν να μην τις έχεις ζήσει;