9.3.2015 | 01:13
Μάλλον θα σε δω αύριο.
Και θα ξεχάσω πράγματα που πρέπει να θυμάμαι.Και άθελα μου θα κάνω ότι περνάει απ' το χέρι μου για να μην είμαι ο εαυτός μου.Και ως φυσικό κι επόμενο, θα γινω ρεζίλι αφού αυτά που θα λέω δε θα βγάζουν νόημα.Και μετά θα με μισώ και θα μισώ κι εσένα,ενώ ταυτόχρονα θα σκέφτομαι το θερμό σου το χαμόγελοκαι την ενθαρρυντική σου φωνήκαι αυτή την όμορφη, ασυνήθιστη λάμψη που έχουν τα εντελώς συνηθισμένα μάτια σου όταν μιλάς ευγενικάκαι αυτά τα χείλη.Κι ενώ τα πράγματα είναι τόσο απλά, εγώ αυτή τη στιγμή κλαίω. Δε θέλω. Φτάνει πια.
