ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εξ αρχής δεν έπρεπε να συμβεί κάτι μεταξύ μας. Λίγο γιατί δεν είχαμε τα μυαλά μας στα κεφάλια μας, λίγο γιατί αυτός ήθελε να πηδήξει, λίγο γιατί εγώ ήμουν full ερωτευμένη αλλά κυρίως γιατί είμαστε και οι δυο σιχαμένα άτομα. Δυστυχώς δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου ούτε στο ελάχιστο. Αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήμουν ηλίθια. Ηλίθια γιατί ποτέ δεν ήταν η εξωτερική του εμφάνιση που με τράβαγε, αλλά γιατί είχα πλάσει στο κεφάλι μου ένα ιδανικό. Και κράτησε αυτό κάμποσα χρόνια. Χωρίς να τον βλέπω, άλλες φορές να τον ξεχνάω και άλλες να ξυπνάω από όνειρο και όλα να ξεκινάνε πάλι από την αρχή. Είμαι ηλίθια γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να παραδεχτώ ότι τον ήθελα πολύ πριν γίνει αυτό. Εθελοτυφλούσα. Εθελοτυφλούσα σε τραγικό βαθμό. Το χειρότερο όλων όμως, είναι ότι προσπάθησα. Προσπάθησα να τον προσεγγίσω, στον βαθμό που μου επέτρεπε ο εγωισμός μου. Αρχικά γιατί τα αισθήματα που ένιωθα ήταν ανυπόφορα. Στο τέλος για να εκδικηθώ κάποιον άλλο. Και δεν ήταν η απόρριψη που με πλήγωνε. Ήταν ότι καταλάβαινα ότι εγώ είχα πατήσει πιστεύω γιατί κάθε φορά που τον έβλεπα μου κοβόντουσαν τα πόδια και αυτός γιατί ήθελε να πηδήξει. Ήταν γιατί για αυτόν ήμουν ακόμα μια που "έπεσε". Μέχρι που τον είδα, μετά από χρόνια, γιατί με την τύχη που έχω ήταν το πιο λογικό να τον δω εκείνο το βράδυ. Προσπάθησα να καταλάβω τι ήταν αυτό που με τράβηξε αρχικά. Δεν το είδα πουθενά... γιατί το μόνο που μπορούσα να κοιτάξω ήταν αυτό το ζευγάρι καφετιά μάτια που με κοιτούσαν με την ίδια αγάπη όπως χρόνια πριν.