ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω πού αλλού να τα πω...Σήμερα φώναξα στη μαμά μου και νιώθω απαίσια. Φώναξα πολύ, τόσο που κι εγώ έμεινα έκπληκτη. Ήταν σαν να μην είχα τον έλεγχο, δεν έβλεπα μπροστά μου. Να τι έγινε:Κάνοντας μια κίνηση, χτύπησα στο κεφάλι κατά λάθος σε μια γωνία. Όχι τόσο ώστε να πέσω κάτω ξερή, αλλά τόσο ώστε να με κάνει να δακρύσω λίγο. Τώρα, προέρχομαι από μια εξαιρετικά αγχώδη και συναισθηματικη οικογένεια. Επίσης ζω με τη μαμά μου (οι γονείς μου είναι χωρισμένοι) και ειλικρινά μισώ το να με βλέπει να κλαίω ή να είμαι αδύναμη ή ευαίσθητη απέναντι σε κάποιο θέμα. Μουφες δηλαδή, γιατί κλαίω πανεύκολα.Με το που ακούγεται το "γκντουπ" αρχιζουν τα "είσαι καλά; χτυπησες; Πού χτυπησες; έλα να σε δω, να δω αν είσαι καλά" με εμένα παράλληλα να απαντάω "Όχι δεν χτύπησα, ακούμπησα, καλά είμαι, δεν έχω κάτι, δεν μπορώ Τώρα έχω δουλειά". Φυσικά δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που θέλει να βγάλει η ίδια γιατρικό πόρισμα για το αν θα ζήσω ή Θα πεθάνω από κάτι επιφανειακό, αλλά τέλος πάντων. Όπως είπα δεν θέλω να με βλέπει να κλαίω, ντρέπομαι μπροστά της, και οι αντιδράσεις της (αγκαλιές κλπ) ενώ δεν είμαι σε φάση για τέτοια, με κάνουν να αισθάνομαι ΑΔΥΝΑΜΗ και ότι ο λόγος μου δεν έχει καμία σημασία. Αφού λοιπόν είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν πρέπει να συνεχιστεί το θέμα γιατί είμαι εντάξει, και ενώ ήμουν στο μπάνιο και επλενα κάτι (με ανοιχτή πόρτα) εκείνη έρχεται, μπαίνει, με βλέπει με βουρκωμένα μάτια και πάει να με πάρει αγκαλιά. Και ενώ είναι μια κίνηση τόσο γλυκιά και απορώ πως είμαι τόσο αναίσθητη γαιδαρα, εκεί μου ανάβουν τα λαμπάκια και πατάω κάτι φωνές άλλο πράγμα... "Φύγε! Σου είπα δεν έχω τίποτα, άφησε με". Λέει λοιπόν έκπληκτη "καλά για όνομα του Θεού, πώς κάνεις έτσι;" "κάνω έτσι γιατί τόση ώρα σου μιλάω και σου λέω ότι δεν έχω τίποτα και δεν με ακούς". Προφανώς, λίγο τα νεύρα λίγο ο πόνος λίγο το ότι μίλησα στη μανούλα μου λες και είναι εγκληματίας, πλανταζω στο κλάμα.Εδώ Και μισή ώρα όμως δεν μπορεί να σταματήσει το κλάμα. Ποταααμια τα μάτια μου και το πρόσωπο μου κόκκινο σαν ντομάτα. Θεωρώ ότι είμαι αχάριστη, ακαρδη, σκληρή απέναντι σε ένα άτομο που με αγαπάει και έχει αφιερώσει όλη της τη ζωή σε εμένα. Και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ σε αυτή την κρίση είναι ότι άλλοι θα έδιναν τα πάντα για μια αγκαλιά από τη μητέρα τους, ότι όταν πεθάνει δεν θα μπορώ να με συγχωρέσω ποτέ για το πώς της μιλάω, ότι μπορεί αυτή να είναι η τελευταία μέρα που την βλέπω γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει...Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενώ ξέρω πως είμαι μια στρίγγλα, δεν μπορώ να σταματήσω τα ξεσπάσματα θυμού και τις κρίσεις κλάματος που ακολουθούν. Όποτε την βλέπω να ανησυχεί ή να αγχώνεται, το θεωρώ καθήκον μου (?) να της αποδείξω ότι έχει άδικο είτε μιλώντας απότομα σαν να είπε κάτι χαζό είτε, όταν κινδυνεύει να αποκαλυφθεί η κλαψιαρα πλευρά μου, θυμωνοντας. Ίσως κατά βάθος με πληγώνει να την βλέπω να ανησυχεί οπότε αυθόρμητα προσπαθώ να το σταματήσω έτσι... Ή νευριαζω γιατί πιστεύω πως θα μπορούσε να είναι πιο χαλαρή και να μην με μεγάλωνε σε ένα κλίμα τρόμου και υπερπροστατευτισμου. Ξέρω ότι είμαι απαίσιος άνθρωπος, οπότε δεν χρειάζεται να μου πείτε πως θα καω στην κόλαση, πως η μάνα είναι ιερή και πως είμαι ένα αχαριστο παλιοπαιδο που όταν χάσει τη μάνα του θα εύχεται να είχε κάνει πολλά πράγματα διαφορετικά. Θέλω πιο πολύ γνώμες ή συμβουλές γιατί δεν αντέχω άλλο ούτε εμένα ούτε συμπεριφορές όπως αυτή που περιέγραψα πιο πάνω. Της έχω πει πως όταν λέω κάτι και εκείνη συνεχίζει να ρωτάει ή με κυνηγάει, νιώθω σαν να με υποβιβάζει και σαν να με ακυρώνει (ότι είτε μιλάω είτε όχι δεν έχει σημασία γιατί δεν ξερω). Δεν το έχει καταλαβει ή δεν έχει καταλάβει ότι αυτό μου κάνει τόσο κακό. Κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο να πω... γιατί και τα περισσότερα που πάω να πω μου θυμίζουν άσχημες περιστάσεις και με πιάνουν τα κλάματα. Απλά έδειξε τόσο τρομαγμένη από τις φωνές μου, ενώ ήθελε απλά να αγκαλιάσει την κόρη της... Όσο το θυμάμαι τόσο κλαίω.