ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή λοιπόν άπειρες εξ. για τις μητέρες σας ,είπα να γράψω και γω δύο λόγια. Η μητέρα μου είναι ενας πολύ καλός άνθρωπος με πάρα πολλα θέματα ψυχολογικά. Δυστυχώς η ζωή δεν της έχει φερθεί καλά αλλά ας μη το αναλύσω αυτό. Ένα απ' τα προβλήματα μου είναι ότι δεν καταλαβαίνει πως είναι καταθλιπτική. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί θα τελειώσω αύριο,αλλά η συμπεριφορά της οδηγεί συνεχώς σε αυτό το συμπέρασμα. Δεν ακούει και δε δέχεται βοήθεια. Ζει μηχανικά την κάθε μέρα χωρίς να προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή της με τον οποιονδήποτε τρόπο. Μεγαλώνοντας μόνο μαζί της,έχω με τη σειρά μου τα δικά μου ψυχολογικά προβλήματα. Κατάφερα να φύγω απ' το σπίτι όταν γνώρισα τον σύζυγό μου και να απελευθερωθω . Μένουμε πολύ μακριά και την βλέπω με το ζόρι δύο φορές το χρόνο γιατί και τα οικονομικά μας δεν ευνοούν τέτοιο ταξίδι. Όταν πηγαίνω να την δω ανυπομονώ και χαίρομαι που την βλέπω να χαμογελάει. λίγες μέρες μετά όμως, ανυπομονώ να φύγω. Και έχω τύψεις γι'αυτό. Νιώθω χάλια, σκέφτομαι ότι αν της συμβεί κάτι δεν θα γυρίσει πίσω ο χρόνος να περάσω περισσότερες στιγμές μαζί τής. Όμως δεν μπορώ,δεν αντέχω να συμβιώνουμε. Αλλάζω κατευθείαν δίπλα της, γίνομαι ο παλιός κακός μου εαυτός και όλα μου φταίνε. Δε μπορώ να ηρεμήσω ούτε κοντά της ούτε μακριά. Την πονάω και τη σκέφτομαι. Δεν θέλω να νιώθει μοναξιά. Αλλά θα ήταν και εφιάλτης να την πάρω κοντά μου κάποια στιγμή. Είμαι στεναχωρημένη και αγχωμενη διαρκώς.Δε ξέρω τι άλλο να γράψω... ευχαριστω για την προσοχή σας.