ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γειά σας, είμαι 17 χρόνων ξέρω πως όλοι θα πείτε πως είμαι μικρή και έφηβη για αυτά που επρόκειτο να πω. Αλλά πραγματικά την μητέρα μου πότε μου δεν την αγάπησα, δεν την ήθελα, δεν την ένοιωθα καν ως μητέρα μου. Πάντα για εμένα ήταν αυτή η κακία γυναίκα που με έκανε να νιώθω τόσο άχρηστη και αχάριστη. Ώρες ώρες μέχρι και η ίδια βλασφημουσε ότι με γέννησε. Προφανώς ποτέ δεν ήθελε να υπάρχω. Γενικά δεν μου αρέσει όλα αυτό με την οικογένεια αν και η είναι η μοναδική από όλους που μισώ. Και κάτι τέτοιο δεν έχω νιώσει για κανένα ποτέ ξανά. Στόχος από όταν ήμουν πιο μικρή δηλαδή γυμνάσιο ήταν να εξαφανιστώ. Μόλις μπορέσω να μαζέψω κάποια αρκετά χρήματα με τον δικό μου κόπο προφανώς, αφού ποτέ μου δεν θα ζητήσω από αυτούς, θα φύγω και δεν θα κρατήσω με κανέναν επαφές. Θέλω να με ξεχάσουν.. Σαν μην υπήρχαν ποτέ εκεί μαζί τους. Κάτι που εγώ δεν θα μπορέσω να κάνω αλλά θα το αφήσω να πάει στο πίσω μέρος του μυαλού μου και θα κάνω νέα ζωή. Ίσως να είναι δύσκολη αλλά αν φύγω απο εδώ όλα μέσα μου θα ηρεμησουν.Ωστόσο έχει καταλάβει πως εγώ δεν την θέλω. Αλλά πλέον είναι πάρα πολύ αργά να αλλάξουν όλα ότι και να κάνει θα με εκνευρίσει. Δεν θέλω να ανακατεύεται στην ζωή μου καθόλου. Πότε δεν την είχα ανάγκη. Και πότε δεν θα την έχω επίσης. Ευχομαι πως όταν αποκτήσω δική μου οικογένεια δεν θα γίνω σαν αυτήν. Θέλω να είμαι κοντά στα παιδιά όχι να μην τα αφήνω να πάρουν ανάσα αλλά να μπορέσουν να στηριχτουν επάνω μου και ότι και να γίνεται να ξέρουν πως είμαι εκεί. Δεν θα αφήσω να συμβεί το ίδιο και με εμένα ως μητέρα.