ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οσο υπαρχεις κι οσο με κοιτας μου τη σπας. Σκεφτομαι για σενα και την υπαρξη σου και λυπαμαι. Λυπαμαι και για την δικη μου. Αχχχ δεν αντεεχχχωωω. Οχι αγαπη μου, αδερφε μου, εαυτε μου. Το σημαντικο και το ασημαντο καθοριζονται απο μεσα προς τα εξω. Αφηστε με ησυχη. Καθε μερα που περναει, βουλιαζουμε ολοι μαζι, ολο και πιο βαθεια. Βουλιαζουμε.. δεν θα πω σε μια ζωη χωρις νοημα, ειναι κλισε. Αυτη η ζωη εχει νοημα. Η υπαρξη μας ειναι απιστευτη διαδοχη συγκυριων. Δεν θα πω απιθανη, ειναι πολυ κλισε. Ηταν πιθανη, απλα λιγο. Με νευριαζεις που με κοιτας. Με νευριαζεις που νιωθω στον αερα αυτην την προσδοκια. Δεν γεννηθηκα για να σου χρωστω. Τα ψυχολογικα σου κολπα πιανουν, με κανουν να ωρυομαι. Να θελω να βγω εξω να αρχισω να τρεχω, να βλαστημαω την ωρα και τη στιγμη που γεννηθηκα. Με κανουν να θελω να περασω το υπολοιπο της ζωης μου ζητιανευοντας, περπατωντας, διαβαζοντας βιβλια που κλεβω απο παγκους.Οχι μανα, δεν ειναι σωστο αυτο που μου ζητας! Δεν ειμαι προιον. Δεν μπορει να πιστευεις αληθεια οτι ειμαι εδω για να σου κραταω παρεα. Ή οτι μπορω να σου αφιερωνω ολον μου τον χρονο. Ή ενα κομματι του. Εξαλλου, εισαι μανα μου, δεν θα επρεπε να με αγαπας οποιες κι αν ειναι οι επιλογες μου? Γιατι περιμενεις συνεχεια καποιο ανταλλαγμα? Και γιατι οταν το κανεις αυτο υποκρινεσαι οτι παραποιω την πραγματικοτητα? Γιατι για σενα ολα γυριζουν γυρω απο τα χρηματα και την καλα σκηνοθετημενη απο το μαρκετιγκ ιδανικη οικογενειακη ζωη? Γιατι μανα μου την σπας? Γιατι δεν μ αφηνεις ησυχη? Γιατι τα λογια σου συγκρουονται αναμεταξυ τους? Αν σε νευριαζει που με μεγαλωνεις, πες το μου. Αν σε νευριαζει που αυτη η διαδικασια χρειαζεται λεφτα πες το μου. Συγγνωμη που εχω μυωπια. Συγγνωμη που εχω σκαρτη μεση. Συγγνωμη που παω στον οδοντιατρο. Συγγνωμη που τα παπουτσια τρυπανε και τα πανωφορια φθειρονται. Συγγνωμη που σου κοστιζω. Πες μου αν θες, να βρω δουλεια. Εσυ μου ειπες οτι μπορω να σπουδασω. Αλλα δεν με αφηνεις να το κανω. Μου απασχολεις τον εγκεφαλο μου. Με την μικροτητα σου. Το καθε τι πρεπει να μου προκαλει και να σου προκαλει αντιστοιχα νερα. Συγγνωμη που εχω αναγκες.Μου ειπες οτι μπορω να σπουδασω και να με στηριξεις. Δεν ηξερα οτι αυτο συμπεριλαμβαμει χρεωσιμη στεγη και διατροφη. Να με κανεις να νιωθω υποχρεη. Οποτε σου δινεται η ευκαιρια να μου τονιζεις οτι αυτο ειναι το σπιτι σου, το δωματιο σου, το γραφειο σου, η καρεκλα σου. Μου εδωσες κινητο για να με βρισκεις. Παρ το πισω μωρη. Δεν ηξερα οτι η στηριξη στις σπουδες σημαινε οτι θες να με ελεγχεις. Εξαλλου μονο τοτε θα ημουν σωστη κορη.Μανα, σ’αγαπαω αλλα δεν σε εκτιμαω. Συγγνωμη. Οχι μανα, δεν θελω να μου πεις τη γνωμη σου επειδη εχεις μεγαλυτερη πειρα. Οχι δεν θελω να ακουσω τη συμβουλη σου. Θεωρεις τον εαυτο σου υποχρεωμενο να τα πει, μιας και εισαι μανα μου, εγω δεν θεωρω τον εαυτο μου υποχρεωμενο να τα ακουσει. Μισω το δασκαλιστικο υφος σου, ενω ακουγεσαι σαν μια μικρη αστη με μεσο εγκεφαλο. Με περιορισμενες εμπειριες. Ενα ατομο που η υπαρξη του γυριζε αποκλειστικα γυρω απο τα παιδια. Οταν απο τα 20 σου θες να κανεις παιδια, αυτο που εισαι γινεται αυτο: «τα παιδια». Οταν καταπιανεσαι με κατι γινεσαι αυτο το κατι. Εχεις μεσα σου ενα κομματι ολων μας. Εισαι εμεις. Απολαμβανεις ενα καθρεφτισμα της κοινωνιας και των ανθρωπινων σχεσεων μεσα απο εμας. Και προσπαθεις να το ξεζουμισεις. Δεν θες να βρεις κατι για τον εαυτο σου. Θεωρεις χρεος μας να ερθουμε να σε ταισουμε. Να σου βαλουμε την μπουκια στο στομα.Πια τερμα, εγω δεν εχω αναλαμπες προσεγγισης. Σε εχω αποδεχτει. Δεν ζηταω τιποτε απο εσενα. Μονο να εισαι ηρεμη. Να μου μιλας, κι οταν δεν βλεπεις τηλεοραση να με ρωτας γιατι δεν εχω βρει αγορι. Ναι, κι οταν εισαι στις καλες σου θελω να ψευτοακουω τις οδηγιες σου πώς να τα παω καλα στο πανεπιστημιο ενω εσυ εχεις κουτσοτελειωσει το λυκειο. Αλλα γιατι, γιατιι!? Εσυ να εχεις αναλαμπες προσσεγγισεις, και να οπλιζεσαι με τα πιο δυνατα οπλα. Να ερχεσαι να κλαις μπροστα μου. Ενω με προσβαλλεις. «Μονο να ζητας ξερεις. Δεν εχεις αισθηματα, εισαι ατομικιστρια, εισαι απομακρη, εισαι ψυχρη. Δεν θα σου βγει σε καλο στη ζωη σου.» Ολα αυτα δηλαδη τα κανω εγω. Ειναι δικη μου χολη και δηλητηριο. Φευγω. Φευγω ολο και πιο μακρυα. Φευγω οσο πιο μακρυα μπορω. Η απαθεια μου δεν ειναι κατι που εχω δουλεψει. Ειναι κατι που εχεις κερδισει και σου αξιζει. Η απουσια αντιδρασης ειναι αυτο που μου γλιτωνει χρονο εκεινη την ωρα. Ωστε να επιστρεψω οσο πιο γρηγορα μπορω σε καποια ουσιαστικη ασχολια, και να μην επιτρεπω στον καθενα που βρηκε τον δρομο του σ αυτον τον κοσμο να με λαβωνει, ή να προσπαθει να με λαβωσει. Να χωνει ενα μαχαιρι στην κοιλια μου και να το γυριζει ξεκοιλιαζοντας με να δει ποτε θα στριγγλιξω. Οχι, δεν σ αφηνω. Ασε με ησυχη. Την κοιλια μου μπορεις να το παρεις, το μυαλο μου ομως ποτε. Η σκεψη μου μου ανηκει και αληθεια, οσο πιο γρηγορα οι ιδεες σου στερευουν, τοσο καλυτερα για μενα, διοτι θα παω να καλλιεργησω κι αλλο αυτο το κομματι του εαυτου μου που με ολοκληρωνει και με μεγαλωνει. Τις ιδεες και τον εμπλουτισμο τους. Και θα ενδυναμωσω κι αλλο την αποψη που εχω για τον εαυτο μου κι εσυ θα τρεχεις απο πισω μου και θα φωναααααααααααζεις. Θα με παρακαλας. Να σε κοιταξω, να σε αγγιξω, να σε αποδεχτω. Σταματα να κανεις σαν ζητιανος. Κανε κατι για να σε εκτιμησω. Οι αποψεις μου κι οι γνωμες μου δεν ειναι απολυτες. Ειμαι ανοιχτη σε οποιαδηποτε αλλαγη.