ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάνε 53 μέρες που έχασα τόσο άδοξα και άδικα τη μαμάκα μου. Η ζωή μου τελείωσε πριν 53 μέρες. Πλέον ζω την κάθε μου μέρα προσεύχοντας να είναι και η τελευταία μου. Ο μόνος λόγος που δεν έχω δώσει εγώ το τέλος είναι γιατί λυπάμαι τον μπαμπά μου και φοβάμαι πως έτσι θα βρεθώ ακόμα πιο μακριά της. Κάθε βράδυ ονειρεύομαι πως έχει πεθάνει μέχρι και στον ύπνο μου. Ξυπνάω ελπίζοντας πως πρόκειται για έναν κακόγουστο εφιάλτη και λίγα δεύτερα μετά επανέρχομαι στην ακόμα σκληρότερη πραγματικότητα. Φοβάμαι πως δεν θα την βρω ούτε στην άλλη ζωή. Εκείνη είναι ένας άγγελος. Εγώ δεν αξίζω παράδεισο, απλά ελπίζω να την ξανασυναντήσω έστω για ένα λεπτό και μετά ας με στείλει στην κόλαση ο Θεός. Όλοι κάποτε θα πεθάνουμε. Δεν αντέχω άλλο να ζω μακριά της. Τίποτα δεν έχει νόημα. Είμαι τόσο δυστυχισμένη και αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ. Δεν της άξιζε τέτοιο τέλος. Σε έναν άνθρωπο που έδωσε τη ζωή της για να προσφέρει σε άλλους και να βοηθάει τους πάντες. Ζωή μου βοήθησε με να έρθω κοντά σου. Καρδιά μου. Είμαστε ένα μανούλα μου το ξέρεις καλά. Πανάξιο λουλούδι μου. Πότε θα πέσω ξανά στην αγκαλιά σου; Έλα και πες μου τουλάχιστον ότι είσαι στο πιο όμορφο μέρος να ηρεμήσω. Δεν ξέρω πού να πιστέψω πια. Στο έλεγα πάντα, άμα πάθεις τίποτα από πίσω σου θα έρθω αμέσως. Γιατί λοιπόν εσύ έφυγες και εγώ είμαι ακόμα εδώ;