1.11.2012 | 22:11
Μας λείπεις :(
Πάλεψες τόσο πολύ, ήσουν πάντα πολύ δυνατή, αλλά η μάχη ήταν άνιση και το τέλος της προδιαγεγραμμένο εξαρχής. Εμείς ελπίζαμε, τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε --ήταν μονόδρομος. Δεν μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό μας. Από τη μια στιγμή στην άλλη στην έντατική...για αδιευκρίνιστη αιτία, ούτε οι γιατροί δεν ήξεραν τι συμβαίνει.Μόλις βγήκες από το κόμα,έμπαινα στην εντατική να σε δω με έναν κόμπο στο στομάχι. Να σκεφτώ κάτι ευχάριστο να σου πω, να σε κάνω να χαμογελάσεις, να μην σε στενοχωρήσω άθελα μου. Αλλά εσύ με έβλεπες και δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια σου. Και προσπαθούσα τόσο πολύ να μην αρχίσω να κλαίω με αναφιλητά και να βγω τρέχοντας έξω. Ήσουν μόλις 26, είχες τόσα πολλά να δώσεις!Μας λείπεις αφόρητα.Μια φίλη που δεν θα σε ξεχάσει ποτέ.
