Λυπάμαι που νιώθεις έτσι αλλά αυτό το passive aggressive δεν θα σε βοηθήσει πουθενά. Για όλα τα προβλήματα που έχεις υπάρχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης δικό σου λόγω επιλογών και χαρακτήρα. Δεν σου απαγόρευσε κανείς να έχεις φίλους ή εξωοικογενειακές σχέσεις ούτε ήταν η κατάσταση στο σπίτι σου εχθρική προς αυτές απόδειξη η διαφορετική ζωή των αδελφών σου. Δεν φταίει κανείς άλλος παρά μόνο εσύ για τη διαμόρφωση της καθημερινότητάς σου και τον εγκλεισμό σου. Παράλληλα αν τα αδέλφια σου έφυγαν εγκαίρως σημαίνει ότι άρπαξαν ευκαιρίες ρισκάροντας ή ακολούθησαν παρορμήσεις που εσύ αγνόησες πάλι για δικούς σου λόγους. Χρήματα μπορείς να αποκτήσεις πιάνοντας δουλειά πράγμα που θα τονώσει και την αυτοπεποίθησή σου. Αναζήτησε δουλειά, προσέφερε υπηρεσίες (ιδιαίτερα μαθήματα, baby sitting, φύλαξη ηλικιωμένων, καθαριότητα - λυπάμαι δεν ξέρω ούτε το μορφωτικό επίπεδο ούτε την ηλικία σου και γενικεύω αλλά νομίζω καταλαβαίνεις το νόημα, οι καιροί είναι δύσκολοι αλλά όποιος θέλει βρίσκει). Λογαριασμό για τη ζωή μας δίνουμε μόνο στον εαυτό μας κι αντί να κατηγορούμε για τα πάντα τους άλλους που είναι η εύκολη λύση και μας παγιδεύει αιωνίως στην ανωριμότητα της εφηβείας οφείλουμε να γίνουμε υπεύθυνοι και ανεξάρτητοι άνθρωποι που διαμορφώνουν οι ίδιοι τα θέλω τους.
28.7.2015 | 17:03
ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ...
Είναι οδυνηρό να νιώθεις μαύρο πρόβατο. Έτσι νιώθω μέσα στην οικογένειά μου. Νιώθω απίστευτα αδικημένη σε σχέση με τα αδέρφια μου στο τι έχουμε ζήσει και στο τι κάνουμε.. Και νιώθω απείρως μόνη, γιατί πάντα ήμουν πολύ προσκολλημένη με τα αδέρφια μου, πάντα είχαν προτεραιότητα, πάντα ανησυχούσα πολυ για αυτούς,.. και έτσι ποτέ δε δέθηκα πραγματικά βαθειά με φίλους, ποτέ δεν απέκτησα ουσιαστικές φιλίες κ εμεινα μόνη. Ενώ εκείνοι έχουν επενδύσει σε φιλίες και έχουν χρόνια ολόκληρα ανθρώπους στη ζωή τους. Έμεινα μόνη και πίσω στο σπίτι με τους γονείς.. Να μην τολμώ να ονειρευτώ να πάω αλλού λόγω της οικονομικής κατάστασης και οι άλλοι να ρχονται για διακοπές και να ναι και το κέντρο της προσοχής. Χρόνια τώρα παλεύω με την κατάθλιψη στο σπίτι και στην πόλη μου, πνίγομαι και όταν ακούω τον αδερφό μου πχ να λέει δε θα κάτσω πολύ γιατί δεν την πολύπαλεύω στο σπίτι.. μου ρχεται να του δώσω ένα χαστούκι, μου ρχεται να ουρλιάζω.. γιατί πραγματικά δεν ξέρει τι είναι να μην αντέχεις τη ζωή σου σε μια πόλη και σε ένα σπίτι με γονείς....... Να χα χρήματα! Θα εφευγα μακρυα και για χρόνια δε θα έπαιρνα ούτε τηλέφωνο. Αυτό ονειρεύομαι. Να κανω κι εγώ επιτέλους τη ζωή που έχασα τόσα χρόνια και να μη δίνω λογαριασμό σε κανένα. Να μπορούσα να νιώσω ελεύθερη και να μην επικοινωνούσα ούτε με τα αδέρφια μου ούτε με τους γονείς μου. Γιατί αυτοί φταίνε για όλα! Μου έχουν καταστρέψει τη ζωή!
2
