ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με αφορμή την εξομολόγηση που έγραψε μια κοπέλα σχετικά με χαρακτηρισμούς, αυτήν εδώ: http://www.lifo.gr/confessions/view/332991έχω να πω ότι η άποψή μου μεγαλώνοντας και βλέποντας τις πραγματικές προθέσεις μεγάλης μερίδας του κόσμου και από προσωπικές εμπειρίες που έχω είναι ότι σημασία δεν έχουν τόσο οι χαρακτηρισμοί που φυσικά πληγώνουν αλλά δεν είναι τόσο σημαντικό όσο αυτή η αντίληψη που υπάρχει στους ανθρώπους και γιγαντώνεται όσο περνούν τα χρόνια ότι οι προσβολές και ο εριστικός τρόπος αντιμετώπισης των άλλων, η εξύβριση και η ειρωνεία είναι αποδεκτή αρκεί ο άνθρωπος που τα κάνει αυτά να έχει προλάβει να καπαρώσει τη θέση του δήθεν συμβουλάτορα ή κάποιου δήθεν σκληρού που τα λέει ωμά στους άλλους για να τους ξεβολέψει και να τους κάνει δήθεν να σκληραγωγηθούν ή να σκεφτούν βαθύτερα και τέτοια.Αν έχεις καπαρώσει ένα τέτοιο προφίλ τότε γίνεσαι πολύ εύκολα αποδεκτός από μεγάλη μερίδα ανθρώπων.Είναι με σειρά προτεραιότητας, καταλάβατε; Όποιος προλάβει και πουλήσει τον εαυτό του ως κάποιον που θα προσβάλλει για να αφυπνίσει ή να ταρακουνήσει τότε γίνεται αποδεκτός.Αρκεί όμως να μην απαντήσει ο θιγόμενος άνθρωπος. Όταν διαπράξει το ολέθριο σφάλμα της υπεράσπισης του εαυτού του ή χάσει την υπομονή του κάποιος άνθρωπος που θίγεται, τότε φταίει αυτός που απάντησε, όχι ο εξ αρχής προσβλητικός.Πέρα λοιπόν της λύπης που μπορεί να προκαλούν οι όποιοι χαρακτηρισμοί, η παραπάνω διαστρεβλωμένη αντίληψη κάποιων ανθρώπων που καθημερινά αυξάνονται όλο και περισσότερο όσοι πάνε προς αυτή την κατεύθυνση είναι ό,τι χειρότερο και σίγουρα πιο βλαβερό από τους χαρακτηρισμούς.Η εξοικείωση δηλαδή με την προσβολή και τη χυδαιότητα όταν αυτή περιβάλλεται από το μανδύα της δήθεν σκληρής κριτικής.