ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήτανε καλοκαίρι και είχαμε πάει μαζί με τον μπαμπά και την μικρή μου αδερφή στην παραλία. Κάποια στιγμή αποφάσισα να σταματήσω να προσέχω τη μικρή μου αδελφή και να ρίξω μια βουτιά να την ευχαριστηθώ. Ο πατέρας μου, ως συνήθως, είχε πιάσει την κουβέντα σε άγνωστους και δεν πρόσεχε προφανώς ούτε εμένα, ούτε την κατά μικρή μου αδερφή ενώ του είχα ζητήσει να την προσέχει εκείνος.Όταν τέλος πάντων βγήκα στην ακτή, μου ζήτησε να του πω που είναι η μικρή και την βρήκαμε εντέλει έτοιμη να πνιγεί γιατί τα κύματα είχαν γίνει ορμητικά. Τότε, καθώς τη μαζεύαμε μ' έβριζε για το ότι δεν την πρόσεχα ενώ ας σημειωθεί ότι ήμουν μόλις δέκα ή έντεκα χρονών. Αφού όμως εξασφαλίστηκε ότι η αδερφούλα μου ήταν καλά άρχισε να με βρίζει και να με χτυπάει μπροστά σε όλους. Ένιωθα πόνο, αδικία και ντροπή και τώρα που τα γράφω αναβιώνουν τα ίδια συναισθήματα μέσα μου. Όμως για καλή μου τύχη, κάποια οικογένεια πλησίασε να ρωτήσει τι είχε γίνει και με τρόπο του εξήγησαν ότι κι εγώ παιδί είμαι και δεν έφταιγα( ευτυχώς δηλαδή που βρέθηκαν). Αν δεν είχαν βρεθεί θα της είχα φάει χειρότερα και θα συνέχιζε κυρίως να με βρίζει. Οπότε η παρέμβασή τους ήταν σημαντική και βοήθησε στο να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Ήταν καλή οικογένεια κι ελπίζω να 'ναι καλά και τώρα. Ας μιλάμε λοιπόν, τα παιδιά δεν θέλουν να νιώθουν μόνα σε αντίξοες συνθήκες ειδικά δημόσια.