Αχ τι μου θυμισες, γλυκια μου εφηβεια! Ειχα κι εγω ενα τετοιο περιστατικο στο ενεργητικο μου ως ασχημοπαπο. Με κοροιδεψε, του απαντησα αναλογως, οτι δηλαδη εγω σε 10 χρονια μπορει και να βλεπομαι αλλα αυτος θα μεινει μια ζωη μπετοστοκος, κηφηνας και ρεμαλι. 10 χρονια μετα αποδειχτηκε οτι εχω το κληρονομικο χαρισμα. Κατεληξε αεργος, εθισμενος σε ελαφρα ναρκωτικα, τα οποια αγοραζει με τη συνταξη του μπαμπα. Εγω παλι ψιλοβλεπομαι αλλα εγινα λιγο σκ@τοψυχη
8.3.2020 | 13:14
Με αφορμή μια εξομολόγηση
.. Θυμήθηκα κι εγώ τα "όμορφα" εφηβικά μου χρόνια. Θυμήθηκα εκείνο το αγόρι που επί τρία χρόνια στο λύκειο με κορόιδευε μπροστά σε όλους για την εμφάνιση μου. Έλεγε καλά πως ντύνεται έτσι ( οι γονείς μου δεν είχαν λεφτά και η αλήθεια είναι πως δεν ντυνομουν και πολύ ωραία). Έλεγε για τα γυαλιά μου , για τα μαλλιά μου για όλα όσα αποτελούσαν την εμφάνιση μου, τα πάντα. Έπαιζε τον μάγκα μπροστά στους άλλους και εκανε πως μου την έπεφτε και καλά. Κι εγώ ντρεπόμουν και ήθελα να κλάψω και έσκυβα το κεφάλι και οι υπόλοιποι γελούσαν με όλο αυτό. Δεν ήθελα να πάω σχολείο, η ψυχολογία μου είχε τσακιστει είχα πάθει κατάθλιψη και κοινωνική φοβία. Μισούσα τον εαυτό μου, δεν ήθελα να με βλέπω στον καθρέφτη. Είχα παραιτηθεί από την ζωή, δεν είχα όνειρα πίστευα ότι δεν άξιζα και δεν θα πετυχενα τίποτα ακόμα κι αν προσπαθούσα κι έτσι σταμάτησα να προσπαθώ. Με είχα μισήσει κι εμένα και όλους τους άλλους. Πλέον δεν είμαι εξωτερικά όπως ήμουν τότε πλέον λαμβάνω θετικά σχόλια για την εμφάνιση μου και ναι νιώθω όμορφη. Αλλά η ψυχή μου τσακίστηκε και τα κομπλεξ δεν φεύγουν η ανασφάλεια συνεχώς μπαίνει στο μυαλό μου και με κάνει να αμφιβάλω τελικά για μένα.
7
