ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον πατέρα μου τον έχασα πριν από 20 περιπου χρονια. Μου έλειψε. Και μου λείπει Ακόμα και όταν ζούσε μου έλειπε. Πάντα υπήρχαν κάποια άλλα άτομα που τα προτιμούσε (έτσι πίστευα δηλαδή) από εμένα. Δωσμένος πάντα σε φίλους σε παρέες σε διασκεδάσεις. Δεν μας έλειψε βέβαια ποτέ τίποτα. Πάντα μας έδινε (από υλικά αγαθά) ότι χρειαζόμασταν και ότι ζητούσαμε στο βαθμό βέβαια που του επέτρεπαν τα οικονομικά του τα οποία ήταν αρκετά καλά. ¨Ηταν άνθρωπος του κόσμου των επιχειρήσεων. Ολοι στην αγορά τον εκτιμούσαν. Μαζί δυστυχώς δεν τα βρηκαμε.Ψάχνοντας πριν περιπου τρεις μηνες σε ένα συρτάρι στο πατρικό μου έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία τραβηγμένη την πρωτομαγιά του 1980(!). Καλά διαβάσατε. Ο πατέρας μου και ο ξάδερφος μου (ανηψιός από την αδερφή του ο οποίος τότε ήταν γύρω στα 14) να ειναι μεσα στο αυτοκινητο μας και να γελάνε με την καρδιά τους. Οσο απίστευτο και να φανεί τη μερα εκεινη τη θυμάμαι θυμάμαι και πως ένιωσα. Είχα θυμώσει αφάνταστα. Με το γεγονός ότι κάποιος άλλος καθόταν στη θέση μου. Στο κάθισμα του συνοδηγου που για να κάτσω εγώ έπρεπε να είναι στις πολύ καλές του. (ήμουν βέβαια μόλις 6 ετών τότε) Κάποιος άλλος περναγε καλά με τον πατέρα μου ενώ εγώ δεν είχα ποτέ εκείνη την ευκαιρία. Και δεν θα την είχα ποτέ. Δεν μπορέσαμε να συννενοηθούμε. Μετά στην εφηβεία τα πήρε όλα ο αέρας και τα σήκωσε. Εκείνος στα ούζα στα τσιπουρα στα τσιγάρα και στους μεζέδες στις παρέες του (και καμιά γκομενούλα σίγουρα έπαιζε που και που ) εγώ στη μαλακία που με έδερνε. Στους καθωσπρεπισμους και στους μικροαστισμούς που ο πατέρας μου δεν τους είχε κατά διάνοια. Αυτά τα πράγματα μου προσέφεραν τη συναισθηματική ασφάλεια που δεν μπορούσα να τη βρω στο σπιτι με τιποτα. Έτσι νομίζω τουλάχιστον δεν είμαι και ψυχολόγος. Τι να πω δεν ξέρω. Δεν ημουν αρκετα μάγκας. Ούτε αρκετα αρσενικός δυστυχώς. Δεν ημουν ο γιος που ήθελε τελικά. Ίσως να κάνω και λάθος. Να είσαστε καλά ολοι και χρόνια πολλά στους μπαμπάδες.