ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρχικά θέλω να δηλώσω, για να μην παρεξηγηθώ, ότι δεν είμαι υπέρ της τρομοκρατίας για κανένα λόγο. Γενικά θεωρώ πως όλες οι ακραίες ομάδες και αντιλήψεις δεν είναι υγιείς θεραπείες αυτής της αρρωστημένης κοινωνίας. Δεν είμαι υπέρ των καταλήψεων σχολείων και πανεπιστημίων γιατί θεωρώ πως η αλλαγή δεν μπορεί να έρθει χωρίς μόρφωση. Δεν γίνεται να διαμαρτυρόμαστε σκοτώνοντας το μυαλό μας. Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο μέσα από μορφωμένες και διαφωτισμένες προσωπικότητες.Όταν είδα αυτά τα 4 παιδιά σήμερα, τα οποία είναι στην ηλικία μου, σκέφτηκα στην αρχή "καλά να πάθουν τα τσογλάνια". Όμως αργότερα, και αφού ενημερώθηκα για τα εγκλήματά τους, δεν κρύβω πως πλέον τους βλέπω με συμπάθεια. Και αυτό γιατί είναι παιδιά, θύματα μιας κοινωνίας που τους ώθησε σε αυτή τη λύση, παιδιά γεμάτα οργή για όλη τη σαπίλα που επικρατεί, παιδιά που στην τελική δεν έβλαψαν ούτε λήστεψαν αθώους ανθρώπους (σόρρυ την τράπεζα δεν τη θεωρώ ιδιοκτησία κάποιου αθώου ανθρώπου)Κι όμως, αυτά τα παιδιά πιάστηκαν χειροπόδαρα, δάρθηκαν και καλά να πάθουν εφόσον απείλησαν με όπλο έναν αστυνομικό και έναν οδηγό(φυσικά μπορούσαν απλά να φάνε 2-3 σφαλιάρες και όχι να τους ρίξουν κάτω και να τους βαράνε 5 τον καθένα γιατί αλλιώς τέτοια σημάδια δεν μπορώ να τα δικαιολογήσω), αλλά τώρα τι? Απλά θα μπουν φυλακή, θα φάνε ισόβια και τέλος? Αυτή είναι η λύση, αυτή είναι η δικαιοσύνη και αυτή είναι η ελπίδα? Το να μπουν στη φυλακή 5 οργισμένα παιδιά? Όχι, για μένα αυτό δεν είναι λύση. Για 'μένα αυτό είναι αποτυχία και όχι δεν θα κοιμάμαι πιο ήσυχη το βράδυ, ξέροντας πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία μας μια πιο αντιδραστική και ακραία νεολαία. Ίσως ακόμα ζω στον κόσμο μου, ίσως ακόμα ονειρεύομαι πως η κοινωνία είναι σαν τη μαμά που αγαπάει τα παιδιά της και όταν παραστρατούν προσπαθεί να τα συνετίσει βοηθώντας τα και όχι θάβοντάς τα. Ίσως πρέπει να ξυπνήσω. Καληνύχτα.