ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα. Ειμαι 21 χρονων και πριν ενα μηνα εκανα κατι με ενα παιδι απο τη σχολη μου με το οποιο ειμασταν στην ιδια παρεα. Εμενα μου ειχε αρεσει και λιγο παλιοτερα αλλα επειδη τοτε δεν μιλουσαμε σχεδον καθολου το ξεχασα. Γενικα ειμαι ανθρωπος που για να μου αρεσει καποιος πολυ πρεπει να δω καποιο σημαδι απο την πλευρα του. Αλλιως απλα μενω στο οτι μου αρεσει και μου ειναι ευκολο να το κοψω μεσα μου. Εν τελει αρχισαμε ομως να κανουμε περισσοτερη παρεα και μαλιστα αυτος με προσεγγισε και μου ζητησε να βγουμε. Βγηκαμε και ολα πηγαν εξαιρετικα και για περιπου 6 μερες βρισκομασταν και ολα φαινονταν οτι πηγαιναν καλα γι αυτο και εγω κολλησα και αρχισα να επενδυω σ αυτον. Ξαφνικα ομως μια μερα δεν μιλησαμε καθολου και οταν ξαναβρεθηκαμε απο κοντα ηταν πολυ απομακρος. Την ιδια μερα τον ρωτησα τι συμβαινει και μου ειπε οτι δεν του βγηκε και καλυτερα να το αφησουμε. Εγω σεβαστηκα την αποφαση του γιατι ξερω οτι αυτα τα πραγματα με το ζορι δεν γινονται παρ οτι μου αρεζε και εξακολουθει να μου αρεσει πολυ. Το θεμα ειναι οτι ενα μηνα τωρα η κατασταση ειναι αρκετα αμηχανη μεταξυ μας. Συνηθως δεν μιλαμε οταν βγαινουμε με την παρεα υπαρχουν ομως πολλες φορες που προσπαθει να με πλησιασει και μιλαμε γελαμε κοντραριζομαστε σαν να μην εχει γινει τιποτα. Εγω προσπαθω να μενω μακρια του και οταν βρισκομαστε δεν τον προσεγγιζω. Γενικα προσπαθω να κραταω μια αξιοπρεπη σταση να μην τον φερνω σε δυσκολη θεση. Δεν του κραταω κακια ουτε ειμαι θυμωμενη μαζι του αλλα εκ των πραγματων μου ειναι δυσκολο να τον βλεπω γιατι με πιανει και σκεφτομαι τι πηγε στραβα. ειμαστε στην ιδια παρεα αλλα ακομα και απο την παρεα να απομακρυνθω ειμαστε μαζι στη σχολη. Ξερω οτι δεν εχει αλλαξει γνωμη και εχω αποδεχτει οτι δεν θα ξαναγινει κατι παρα το οτι εγω το θελω. Απλα το θεμα ειναι οτι καθε φορα που τον βλεπω ασυναισθητα ελπιζω και μετα μου ειναι πολυ δυσκολο να επανελθω στη λογικη. Ολη αυτη η ιστορια με εχει κανει να χασω το κεφι μου και για η σχολη και για την παρεα. Ημουν αρκετο καιρο πριν αυτον μονη μου και το ειχα συνηθισει και ημουν ηρεμη. Μετα απο αυτον ομως δεν μπορω να ξανασυνηθισω στην παλια μοναξια. Δεν ειναι οτι τρελαινομαι και οτι μ αρεσει ο τυπας τοσο που δεν αντεχω απλα γενικα εχω βαρεθει να ειμαι μονη μου και αυτος μου ταραξε τα νερα. Προσπαθω και συνεχιζω την ζωη μου και την καθημερινοτητα μου αλλα στα καλα καθουμενα με πιανει απελπισια και νιωθω πολυ μονη. Πως να το διαχειριστω ολο αυτο; δεν θελω να σταματησω να κανω παρεα με τα παιδια παρολο που ξερω οτι ειναι ο μονος τροπος να μην τον βλεπω γιατι μαζι τους ξεχνιεμαι και δεν νιωθω μονη. Ποσο καιρο θα μου παρει μεχρι νατο ξεχασω ολο αυτο; Συγγνωμη για το κατεβατο και ευχαριστω!