ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω πως να το γράψω ακριβώς αυτό που στριφοργυρνάει και μεγαλώνει μέσα μου, μαζί με εμένα. Από πολύ μικρή ένιωθα πως με συγκινεί κάθε μορφής τέχνη. Χορός, ζωγραφική, τραγούδι, ποίηση, βιβλία, φωτογραφίες, σινεμά, σκηνοθεσία, υποκριτικη, ενδυματολογία, στίχοι, καθετί καλλιτεχνικό και λυρικό του κόσμου τούτου. Μεγαλωσα σε ένα ευρύτερο περιβάλλον κλασικής νοοτροπίας '80-'90. ''Να μεγαλωσεις, να σπουδασεις, να βρεις μια καλη θεση στο δημοσιο, να μην κανεις κατι που θα το σχολιαζει ο κοσμος''. Και αυτο εκανα, εκτος απο το δημοσιο. Δεν λεω, μεγαλωσα σε αγαπημενη οικογενεια και ειμαι ευγνώμων γι αυτο. Ημουν παντα ενα ησυχο παιδι, με τις μουσικες του και τα βιβλια του. Δενομουν πολυ ευκολα με ηχους και εικονες. Ενιωθα η ομορφια και η γοητεια τους να με ξεπερνα. Και ονειρευομουν, επλαθα κοσμους και σεναρια καθε ημερα και προσπαθουσα να σκαρφιστω τροπους να τα σημειωσω και να μεινουν ως ιδεες καπου σημειωμενα. Και αργοτερα, ως φοιτητρια, ειτε φωτογραφιζα, ειτε χανομουν στους ρυθμους των ξενων χορων που εμαθα και αγαπησα, ειτε μελετουσα ιστορια (απο κλασικη μεχρι τεχνης, μοδας, κλπ), ειτε δημιουργουσα τα πρωτα μου σχεδια ενδυματος, ειτε ξεκινουσα δειλα να γραφω τα πρωτα μου ποιηματα. Μετεπειτα ο συντροφος μου με εκανε να νιωθω ανετα και εμαθα να τραγουδαω μαζι του, καμια φορα και σε παρεες. Εκει ανακαλυψα οτι φωνητικα, ενω ειμαι ασχετη, ''παλευομαι'' περισσοτερο απο οτι νομιζα, κι αν ηξερα απο μικρη δυο πραγματα, ισως να ειχα καλλιεργησει πολυ καλυτερα αυτη μου τη δυνατοτητα.Και οταν ηρθαν καποιες διακρισεις, δεν μπορω να πω οτι ενιωσα περηφανια. Μαλλον ουδετερα ενιωσα, οτι δεν εγινε και κατι σπουδαιο, αλλα θα συνεχισω να τα κανω ολα αυτα γιατι μου αρεσαν. Σπουδασα στο παιδαγωγικο. Εκανα μαστερ στην εικαστικη αγωγη. Μου προτεινανε διδακτορικο σε κατι εντελως ανουσιο και το αρνηθηκα. Ξεκινησα να αναζητω την ουσιαστικη ομορφια πολυ πιο εντονα στην καθημερινοτητα μου και ετσι γραφω περισσοτερο. Σκεφτομαι να εγγραφω σε σχετικη σχολη απο του χρονου με το σχεδιο γιατι αυτες τις ιδεες που γεννιουνται καθε μερα στο μυαλο μου θα ηθελα πολυ να τις δω να παιρνουν υποσταση.Ισως καποια ημερα καθισω να γραψω τα βιωματα της δεκαετιας των 20 οπως τα εζησα. Με παθος και ορμη. Και ταξίδια. Και πολυ μουσικη. Και αναζητησεις, και μαθηματα ζωης. Ίσως και να γραψω καποια απο αυτες τις ιστοριες που ανθίζουν στη σκεψη μου παθιασμενα. Νιωθω οτι εχω μια συνεχόμενη εκρηξη μεσα μου, έτοιμη να ξεχυθεί, αλλά δεν έχει καταλήξει ακόμη στο πως. Κι ας ειμαι απο τους πιο ησυχους ανθρωπους του πλανητη. Σπανια θα με δει κανεις να μιλαω πολυ και δυνατα. Μιλω ηρεμα, καθαρα , σιγα και μου αρεσουν οι δυσκολες και σπανιες λεξεις. Εσείς, όσοι σκέφτεστε το επόμενο βήμα...ΚΑΝΤΕ ΤΟ. Μην χρειαστεί να βουτήξετε στο μηδέν, για να μάθετε να ερωτεύεστε τη ζωή. ΕΡΩΤΕΥΤΕΙΤΕ την. ΤΩΡΑ. Κοπέλα, ετών 30, κάπου στα βόρεια της ελληνικής επαρχίας