ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και 3 μήνες δουλεύω σε ένα ζαχαροπλαστείο. Μία μέρα (έχει 2 εβδομάδες) είχα πάει για 2 λεπτά πίσω στο εργαστήριο να πάρω κάτι κουλουράκια. Εκείνη την ώρα έλειπε το αφεντικό μου και ήμουν μόνη μου. Ακούω ξαφνικά φόρυβο. Σκέφτομαι ότι θα είναι κάποιος πελάτης. Πηγαίνω μπροστά δεν ήταν κανείς. Κοιτάω στο ταμείο και ήταν ανοιχτο και άδειο. Παθαίνω σοκ! Δεν πίστευα ότι μόλις με είχανε κλέψει. Παίρνω τηλέφωνο το αφεντικό μου και του λέω τι έγινε. Έτρεμα ολόκληρη. Κρατιόμουν για να μην βάλω τα κλάματα. Ερχόντουσαν και πελάτες και προσπαθούσαν να χαμογελάω αλλά τα χέρια μου έτρεμαν. Φοβήθηκα ότι θα μπλέξω. Πήγα να δουλέψω για να βγάλω κάποια χρήματα και θα τους πληρώσω και από πάνω. Το αφεντικό μου πολύ ψύχραιμο μου είπε πως δεν φταίω εγώ και να προσπαθήσω να ηρεμήσω. Είχαμε κάμερα στο μαγαζί οπότε είδαμε ποιος ήταν ο κλέφτης. Το αφεντικό μου ήξερε τη μάνα του και δεν ήθελε να καλέσει την αστυνομία και προσπάθησε να τον βρει. Έγιναν διάφορα.. Το πρόβλημα μου είναι ότι από τότε φοβάμαι και τη σκιά μου. Δεν φοβάμαι μόνο ότι θα με κλέψουνε ξανά αλλά και ότι θα μου κάνουνε και κακό. Το σκέφτομαι και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σκέφτομαι ότι αυτός μπορεί να ξανα έρθει από το μαγαζί. Αφού εγώ δεν τον είδα ούτε αυτός εμένα. Μπορεί να νομίζει ότι είμαι καινούργια. Γιατι δεν καλέσαμε την αστυνομια;! Δεν περίμενα ποτέ να μου συμβεί κάτι τέτοιο ειδικά σε αυτή τη δουλεια γιατί όλοι οι πελάτες ήταν από τη γειτονιά όλοι γνωριζόντουσαν μεταξύ τους και εγώ τους είχα μάθει σιγά σιγά. Σκέφτομαι ακόμη και να παρατηθώ από τη δουλειά και να βρω κάποια άλλη που τουλάχιστον δεν θα μένω μόνη μου.