ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με εχω βαρεθει. Παλι κοπηκα στα μισα μαθηματα που εδωσα. Περασα τα αλλα μισα. Κλεινω τα 24, ειμαι 6 χρονια φοιτητρια στη νομικη και αυτο που εχω κανει στη ζωη μου ειναι να εχω περασει 25 μαθηματα απ τα 41. Εχω δουλεψει για το χαρτζιλικι σ ενα γραφειο δικηγορικο 1 χρονο, εχω ασχοληθεί με το θεατρο σαν χομπυ που τωρα το παρατησα, εχω παει σε ημεριδες νομικης και αυτα. Δεν μιλαω ξενες γλώσσες σε επίπεδο proficiency, ενα lower εχω στα αγγλικα, δεν εχω παει erasmus, νιωθω μονη μου, νιωθω πως χανω τις φιλιες μου απ το σχολειο, στη σχολη τιποτα απο φιλιες παρεες, φουλ ανταγωνισμος, να μην πω καν ότι δεν εχω κανει σεξ και σπανια φλερταρω. Εχει πεθανει επισης ο μπαμπας μου απ το πρωτο ετος. Πηγα σε ψυχολο και παω και τωρα πιο αραιά γιατι δεν εχω και λεφτα. Γενικα νιωθω ανεπαρκης αποτυχημένη και πως δεν κανω τιποτα στη ζωη μου και θα μεινω στασιμη για παντα στις ατυχιες (βλ. Θανατος μπαμπα) και στα λαθη του παρελθοντος που με στοιχειωνουν. Εχω φως μεσα μου και το ξερω, μ αρεσει να γραφω ποιηματάκια και θελω να βοηθησω την κοινωνια να αλλαξει, προς το καλύτερο και να δουλεψω, να ζω αξιοπρεπως. Ξερω θελει διαρκη αγωνα και παλη και διάβασμα αλλα γιατι βουρκωνω; ολοι προχωρανε κατι κανουν στη ζωη της ακομα και ανθρωποι που δεν κοπιασαν τοσο/που τα βρηκαν ολα ετοιμα. Εγω γιατι οχι?ημουν παντα η αριστη μαθητρια και το καλο ηθικο παιδι.χαμογελαω στους εξω, μεσα μου κλαιω, με προσδιοριζουν τα 25 μαθηματα που εχω περασει κι ως εκει. Αυτο νιωθω. σκεφτομαι θα με διαγράψουν καμια ωρα απ τη σχολη και θα ειμαι ενα τιποτα. Εγω που καποτε ημουν παραδειγμα προς μιμηση και ενεπνεα τους αλλους αλλα ημουν και περηφανη για τον εαυτο μου, τωρα .... υπαρχει ελπιδα λετε; θελω να τελειωσω τη σχολη αυτο με βασανιζει αλλα νιωθω δε θα τα καταφερω. Εχει κανεις παρομοια εμπειρία; καθε τι θα με βοηθουσε πολυ.