ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

μεσα σε 2 δευτερολεπτα το στομα σου. οπως ξεκιναει ετσι τελειωνει. δεν ηθελα να πιστεψω αυτο που ακουγα, ισως γιαυτο φωναζα στον εαυτο μου να ξυπνησει. σαν ονειρο. οπως αυτα που εβλεπα μαζι σου. λεμε τοσες φορες τελος και οταν πραγματικα καταλαβουμε πως ερχεται, εκει ειναι τα σκουρα. εκει συνειδητοποιουμε προσωπο με προσωπο την ελλειψη. την απωλεια. το κενο. η πρωτη φορα στη ζωη μου που ηθελα να σου πω στ'αληθεια οτι σ'αγαπαω ηταν την ημερα που ηθελες να φυγεις. γιατι? γιατι καταλαβα πως αν φυγεις δε θα υπαρχει τιποτα, γιατι δε θα υπαρχεις εσυ. γιατι εσενα θελει η μερα μου για να 'ναι ομορφη και εσενα θελουν τα βραδια μου για να κοιμαμαι ηρεμα. να ξυπναω να βλεπω τη φατσουλα σου και να χαιρομαι. εμεινα στο κενο και απλα χαζευα. πρωτη φορα που δεν μπορουσα να φωναξω, ανοιγα το στομα μου και δεν εβγαινε ηχος. μονο κλαμα απο τα ματια μου. σε θελω τοσο πολυ. στα ματια σου το εβλεπα οταν μου λεγες το "οχι" εβλεπα ακομα "ναι" ισως οπως σου πα ο,τι βλεπουμε εμεις στην τελικη ισχυει.