ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να χορεύαμε ένα μπλουζ, να σ’ αγκάλιαζα, να σε χάιδευα, να λικνιζόμουν μαζί σου στο σκοτάδι, με τα μάτια κλειστά. Να καταλάβαινα πως το μόνο που έχουμε είναι αυτές οι στιγμές, αυτές οι σιωπές όπου ο καθένας μόνος του, νιώθει, αλλά και οι δυο μαζί ζουν.Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Πόσους αιώνες, χιλιετίες οι άνθρωποι σκέφτονται αυτό το πράγμα; Πόσα θ’ άλλαζα και πόσα θα άφηνα ίδια; Θα ξυπνούσα κάθε μέρα πρίν από σένα, θα σου έφτιαχνα πρωινό, θα σε φιλούσα στην πόρτα. Θα γέμιζα τη μέρα μου δραστηριότητες, θα ξόρκιζα τη ραθυμία μου γιατί θα ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσα να κάνω για να πω ένα ευχαριστώ στο σύμπαν που μας επέτρεψε να συναντηθούμε. Θα ήμουν καλύτερη με τους ανθρώπους γιατί όταν ένας άνθρωπος ζει ένα τέτοιο θαύμα οφείλει να το διοχετεύσει προς τα έξω κι όχι να προσπαθεί να το θάψει μέσα του από φόβο μην το χάσει. Θα χαιρόμουν την κάθε στιγμή, ακόμα κι αυτές που δε σε περιελάμβαναν, γιατί θα έκαναν τη συνάντηση μας πλουσιότερη.Θα γελούσα περισσότερο, θα ανέλυα λιγότερο γιατί δεν έχει νόημα να αναλύσεις κάτι που συνέχεια μεταλλάσσεται, φεύγει, έφυγε κιόλας, σχεδόν ταυτόχρονα με τη βίωση του. Θα έκανα ότι μου κατέβαινε στο κεφάλι αν ήξερα πόσο λίγο θα κράταγε, θα σ’ έπαιρνα να πάμε για περπάτημα το βράδυ κι ίσως κάθε τόσο να καταλήγαμε στο Μπαράκι για ένα ποτό στα όρθια κι αν έπαιζε τίποτα καλό θα με τράβαγες να φύγουμε γιατί θα ‘χες δουλειά την άλλη μέρα. Θα σε διευκόλυνα σε ότι μπορούσα γιατί σ’ αγαπάω και θέλω να σαι ξέγνοιαστος και χαρούμενος κι έτσι θα σε απολάμβανα κι εγώ περισσότερο. Θα φρόντιζα τον εαυτό μου περισσότερο, θα προσπαθούσα να εξελιχθώ, να ξεδιπλώσω τα ταλέντα μου και τις δυνατότητες μου, να με βλέπεις να με χαίρεσαι. Δε θα σε εκβίαζα ποτέ να σαι χαρούμενος, να σαι πιο τρυφερός, να με κοιτάς, να μου μιλάς, να με σκέφτεσαι, να με επιβεβαιώνεις κάθε στιγμή. Γιατί στην πραγματικότητα μου άρεσες πάντα, όπως κι αν ήσουν, ότι κι αν έκανες με κέρδιζες, απλά φοβόμουν να μη με κοιτάς και να μη μου μιλάς και να είσαι σκεπτικός κι απόμακρος, δεν ήθελα να υπάρχεις στιγμή χωρίς εμένα ή έστω τη σκέψη μου. Στην πραγματικότητα ήθελα να πεθαίνεις από πλήξη όπου δεν ήμουν, να μετράς τα λεπτά μέχρι να συναντηθούμε και να νιώθεις ζωντανός μόνο μαζί μου, όπως δηλαδή ένιωθα εγώ.Δε θα μ’ ένοιαζε τι έκανες πρίν από μένα, με ποιες κοιμήθηκες και αν τις ερωτεύτηκες, αν τις σκέφτεσαι κι αν τους μιλάς ακόμα. Αν με συγκρίνεις μαζί τους και πώς με βρίσκεις. Θα έκανα την κάθε μέρα σου γιορτή, θα σου έδινα ότι καμία δε σκέφτηκε ποτέ να σου δώσει γιατί πολύ απλά εμένα η ανταμοιβή μου θα ήταν μόνο η ίδια η προσφορά μου. Και η ανέλπιστη χαρά να είμαι κι αυτό το βράδυ μαζί σου.Θα έντυνα τις στιγμές μας με προσεκτικά επιλεγμένες μουσικές, τέλειες μουσικές, απ’ αυτές που σε εμπνέουν να βγάλεις τη μάσκα σου και να ζήσεις, στ’ αλήθεια να ζήσεις αυτό που συμβαίνει, με τον πιο αυθόρμητο αλλά ταυτόχρονα καλαίσθητο τρόπο.Θα σου μιλούσα περισσότερο και με λιγότερο στόμφο γι’ αυτά που με συγκινούν, όχι για να σε κάνω να με συμπαθήσεις περισσότερο ή να με θαυμάσεις αλλά γιατί θα ‘θελα να μοιραστώ μαζί σου αυτές τις συγκινήσεις. Θα σε άκουγα πιο προσεκτικά, χωρίς να προσπαθώ κάθε στιγμή να βγάλω ένα συμπέρασμα που να με αφορά απ’ τα λεγόμενα σου. Θα σε άκουγα για να μάθω μέσα από σένα και για να ‘χουν κάπου οι σκέψεις σου ν’ ακουμπήσουν, να ξαποστάσουν κι ύστερα να επιστρέψουν στην πηγή τους αναζωογονημένες. Θα σ’ άρεσε μωρό μου έτσι, πόσο θα σ’ άρεσε.. Πόσο καλύτερα πράγματα θα ‘χαμε να θυμόμαστε, πόσο πιο κοντά θα είχαμε βρεθεί..Όλα αυτά τα χρόνια που δε μ’ είδες, χωρίς καλά καλά να το καταλαβαίνω, κι όσα φαινομενικά αντίθετα πράγματα κι αν έκανα, στην πραγματικότητα τελειοποιούσα τον εαυτό μου για να ‘μαι αντάξια της επόμενης συνάντησης μας.Ξεγελασμένη απ’ την πανάρχαιη ψευδαίσθηση, ξέχασα πως ο χρόνος είναι Αμείλικτος. Μου λείπεις.. Αλλά ακόμα περισσότερο από σένα τον ίδιο, μου λείπει η ζωή που δε ζήσαμε και που τώρα την κουβαλάω μέσα μου, ζω μαζί της, σα να κυοφορώ ένα πλάσμα που δεν έχει πια τόπο να γεννηθεί και να υπάρξει και ούτε να γυρίσει στην πηγή του μπορεί, ούτε να βγει στο φως και να λυτρώσει και τη μάνα του και τον εαυτό του. Παρατεταμένη, απελπισμένη κυοφορία ενός ιδανικού έρωτα..