ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να ταξιδέψω να φύγω μακριά. Να πάω, ξανά, στην Αφρική και να βοηθήσω ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη. Να χτίσω δρόμους, σχολεία, νοσοκομεία, σπίτια να έχουν μια καλύτερη ζωή. Μια στατιστική έδειξε πως οι άνθρωποι στην Γκάνα γελούν περισσότερο από τους ανθρώπους στην Ελλάδα. Μου έμεινε χαραγμένο αυτό το ταξίδι. Δεν ζούσα σε γυάλα. Ήξερα τι προβλήματα έχουν οι κάτοικοι εκείνων των χωρών. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα γελαστά τους πρόσωπα. Ένας μήνας δεν μπόρεσε να καλύψει τα ερωτήματα μου. Η Katarina, μια κοπέλα από την Σερβία που προσφέρθηκε μόνη της να έρθει μαζί μου στο ταξίδι, με ξυπνούσε κάθε πρωί. "Καλημέρα" μου έλεγε και και εγώ της απαντούσα "Dobro jutro" στην δική της γλώσσα. Ήμουν ευτυχισμένος εκεί γιατί συνάντησα πραγματικούς ανθρώπους. Μένουν σε καλύβες αλλά είναι γελαστοί. Δεν είχαν καν τα βασικά αλλά είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Αυτό είναι μεγαλείο ανθρώπου. Μια μέρα ήμασταν σε μια τραπεζαρία και τρώγαμε. Δίπλα μου καθόταν ένα κοριτσάκι 6 χρονών. Τρώγαμε και κάποια στιγμή εκείνη σταμάτησε να τρώει. Πήρε το πιρούνι της από το πιάτο. Κράτησε το πιάτο στα χέρια της και με σκούντηξε. Ήθελε να μοιραστεί το φαγητό μαζί μου ενώ εγώ είχα φαγητό στο δικό μου πιάτο. Καθημερινά αυτή η ήπειρος μου έδειχνε κάτι καινούργιο. Η πραγματική φτώχεια, φίλες και φίλοι, δεν βρίσκεται σε αυτούς τους ανθρώπους. Βρίσκεται σε εμάς τους ίδιους. Που τα έχουμε όλα αλλά θέλουμε κι άλλα. Ο κορεσμός μας δεν έχει όρια. "Να μας θυμάστε" μου είπε η Μελίντα, μια ευγενεστάτη κυρία 50 ετών. Της έδωσα την υπόσχεση μου. "Θα ξανά έρθω" της είπα. "Όσοι το είπαν αυτό δεν ξαναήρθαν ποτέ" μου είπε. "Θα ξανά έρθω" είπα πάλι. Δεν τους έχω βγάλει στιγμή από το μυαλό μου.