ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μου λείπει η εποχή που το κριτήριο για να γουστάρω κάποιον ήταν το τι συγκροτήματα ήταν γραμμένα στη σχολική του τσάντα.Μου λείπει ο 16χρονος εαυτός μου που διάβαζε metal hammer,φόραγε μωβ χιλιογραμμένα all star και παθαινε ταχυπαλμίες όταν έβλεπε το Χρήστο στο διάδρομο του δευτέρου ορόφου.Μου λείπουν οι φιλοσοφικές συζητήσεις που κάναμε με την κολλητή μου πίνοντας τις πρώτες μας μπύρες.Μου λείπει ακόμα και το γαμημένο εφηβικό υπαρξιακό μου άγχος και η ανάσφάλεια μου και το σαν-τοματα-εγινες χρωμα που έπαιρνα όταν μιλούσα σε αγόρι και τα άπειρα καταθλιπτικά μου Σάββατα που έμενα κλεισμένη μέσα γιατι δεν ήθελα να πηγαίνω στις καφετέριες με συμμαθητές που δεν μου ταίριαζαν καθόλου.Τώρα και άνετη είμαι με τα αγόρια και στα μπαρ βγαίνω και διασκεδάζω και πιο κοινωνική εχω γίνει και εχω διευρύνει και τους μουσικούς μου ορίζοντες αλλα..δεν ενθουσιάζομαι με τίποτα.Πραγματικά οτι θα νοσταλγούσα την εφηβεία μου δεν το περίμενα ποτε γιατι ήταν ένα χάλι,αλλά τουλαχιστον ένιωθα..Τώρα μόνο απομυθοποιώ καταστάσεις και βιώνω ένα φλατ πράγμα χωρις καμία συναισθηματική διακύμανση,κοινώς έχω γίνει μια αναίσθητη,κυνική μουλάρα.Είναι έτσι η ενηλικίωση για όλους ή να αρχίσω να ανησυχώ?