ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Συνειδητοποιώ τελευταία οτι οι μέρες που με πιάνουν τα κλάματα είναι περισσότερες από αυτές που τα μάτια μου είναι στεγνά. Δεν με γεμίζει τίποτα πλέον. Πάντα ήμουν το άτομο που έκανε την παρέα να γελάει, την όποια παρέα, ακόμη και όταν δεν ήμουν καλά εγώ το έκρυβα και προσπαθούσα να κάνω τους άλλους καλά. Τώρα πια κουράστηκα να το κρύβω. Δεν θέλω να βγαίνω γιατί δεν θέλω να προσποιούμαι άλλο. Και όταν δείχνω οτι δεν είμαι καλά οι άλλοι κάπως μαγκώνουν. Δεν κάνουν αυτό που έκανα εγώ για αυτούς.Περνάω άσχημη φάση και αισθάνομαι μόνη. Αν και έχω φίλες και παρέες ουσιαστικά δεν είναι δίπλα μου (ή εγώ τους διώχνω;).Δεν ξέρω. Απλά ξέρω οτι δεν νοιάζονται. Δεν δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου αισθάνομαι απέραντη μοναξιά και δεν ξέρω τι να κάνω. Η αυτοπεποίθησή μου στα τάρταρα. Καιρό προσπαθώ να βρω κάποιον πάντα εγώ να κάνω κάτι για να βρω σχέση, ενώ σε άλλους έρχονται όλα τόσο φυσικά. Κουράστηκα! Ίσως, κάποιοι άνθρωποι το 'χει η φύση τους να είναι μόνοι.(madrugada playing in the backround)